| |
Ψύχραιμα κοιτάω τα μπλέ της μοναξιάς
Που έρχονται πάντα φτερωτά κεφάτα
Λιτανεία της πανσέληνου σε τόπους λησμονιάς
Τα λόγια της εκλάμψεις να φαίνονται σταράτα
Μαχαιρωμένα τα γέλια της μυρίζουν ναφθαλίνη
Μα για ποιαν άνοιξη γελάει; ζεί σ'άλλες εποχές
Εκεί που διεγείρει άγρια την οδύνη
Κι αδειάζει τους πανικούς μες στις ψυχές
Απόψε τάχα γιατί μ'αγάπησε πολύ
Και σαν επίπλαστο θηρίο δικαίωμα ζητάει
Δεν μου ξεφεύγουν οι παράλογοι της βρυχηθμοί
Ξημερώνει το φέγγαρι μα δεν με παρατάει
Και την θυμάμαι καθώς μεσουρανώ στα παραγώνια
Της στέλνω χαιρετίσματα πάλι ο μισός
Πεσμένος στου μυαλού τα άρρωστα βαγόνια
Ά βέβαια,βέβαια ζώ αλλού και κάπου αλλού το φώς
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
