| |
Έμαθα μέσα από τις δυσκολίες εμπόδια να περνάω και μπροστά μονάχα να προχωράω. Είδα πως είναι να πέφτεις, βίωσα το αίσθημα του να μην ανασαίνεις, μα έμαθα τον τρόπο πως ν’ αντέχεις, να υπομένεις κι όρθιος να παραμένεις.
Τις δυσκολίες ξεγελώ, αυτό τουλάχιστον προσπαθώ, είμαι εδώ, σ’ αυτή τη σκηνή, άλλο ένα κουπλέ τραγουδώ, τον τρόπο παλεύω να δείξω, κάτι στον κόσμο ν’ αφήσω πριν για πάντα τα μάτια μου κλείσω.
Σκοπός της ζωής μου είναι η έμπνευση, η δημιουργία, το έργο. Ένα μολύβι, ένα χαρτί, μια μουσική, στίχοι που βγαίνουν μέσα σε μια στιγμή κι αγγίζουν του κόσμου την ψυχή γιατί είναι μονάχα αληθινοί.
Αυτή είναι η κληρονομιά μου, τα λεφτά μου, τ’ οξυγόνο μου, ο λόγος για να υπάρχω, να ζω, να παράγω. Νιώθω ευθύνη για εκείνα τα παιδιά που οι γονείς τους τα παράτησαν από μικρά. Νιώθω πατέρας όλου εκείνου του κόσμου που δεν είχε ποτέ του μια ζεστή αγκαλιά κι έκανε φίλη τη μοναξιά.
Αυτή είναι η ζωή, άτιμη και σκληρή, πολλούς τους αδικεί και τ’ όνειρά τους, τα κλείνει μέσα σ’ ένα κλουβί. Τα εγκλωβίζει και σιγά-σιγά τα σαπίζει. Τα διαλύει, τα εξαφανίζει και την καρδιά τους ραγίζει.
Όμως κράτα γερά, το κεφάλι να έχεις πάντοτε ψηλά, στ’ αστέρια να στοχεύεις να φτάνεις συχνά που λάμπουν περήφανα στον ουρανό έχοντας μια ζωή αυτό το σκοπό. Μόνος σου δε θα είσαι ποτέ ξανά, εγώ είμαι εδώ, με κάθε μου λέξη την ψυχή σου ν’ αγγίξω και προς το σωστό δρόμο να σε οδηγήσω.
Νιώθω ευθύνη πως πρέπει τον κόσμο ν’ αφυπνίσω, δεν πάει άλλο θέλω σε μια άλλη κοινωνία να ζήσω. Διαφορετική, πιο φωτεινή, χωρίς μίσος κι οργή, να είναι όλοι δοτικοί, να μάθουν να δίνουν χωρίς να ζητούν, να χαμογελούν, το χρόνο τους να μη σπαταλούν.
Κούκλα μου, κοίταξέ με στα μάτια, χαμογέλα μου και κάνε στην άκρη τα δάκρυα. Το πρόσωπό σου φώτισε, νέους ανθρώπους γνώρισε, μ’ αγάπη τη ζωή σου πότισε, με θετική ενέργεια τον κόσμο σκόρπισε, τη μοίρα σου όρισε.
Αυτή είναι η ζωή, άτιμη και σκληρή, πολλούς τους αδικεί και τ’ όνειρά τους, τα κλείνει μέσα σ’ ένα κλουβί. Τα εγκλωβίζει και σιγά-σιγά τα σαπίζει. Τα διαλύει, τα εξαφανίζει και την καρδιά τους ραγίζει.
Όμως κράτα γερά, το κεφάλι να έχεις πάντοτε ψηλά, στ’ αστέρια να στοχεύεις να φτάνεις συχνά που λάμπουν περήφανα στον ουρανό έχοντας μια ζωή αυτό το σκοπό. Μόνος σου δε θα είσαι ποτέ ξανά, εγώ είμαι εδώ, με κάθε μου λέξη την ψυχή σου ν’ αγγίξω και προς το σωστό δρόμο να σε οδηγήσω.
Μια στιγμή έχω και κάτι ακόμα να σου πω. Πέρασα δύσκολα κι εγώ, ήθελα στα πόδια να το βάλω, μαυρίλα στην ψυχή μου, όμως είμαι εδώ, όρθιος, στα πόδια μου γερά πατάω πίσω ποτέ μου δεν ξανά κοιτάω.
Ο χρόνος έχω μάθει πως πάει μόνο μπροστά, δε θα σε περιμένει, γι’ αυτό δεν πρέπει να σε παρασέρνει κι όπου θέλει εκείνος να σε πηγαίνει. Γίνε της ζωής σου οδηγός, το τιμόνι κράτησε γερά, οδήγα σταθερά με στόχο να φτάσεις σ’ όλες τις κορυφές από τα πολύ ψηλά βουνά.
Αυτή είναι η ζωή, άτιμη και σκληρή, πολλούς τους αδικεί και τ’ όνειρά τους, τα κλείνει μέσα σ’ ένα κλουβί. Τα εγκλωβίζει και σιγά-σιγά τα σαπίζει. Τα διαλύει, τα εξαφανίζει και την καρδιά σου ραγίζει.
Όμως κράτα γερά, το κεφάλι να έχεις πάντοτε ψηλά, στ’ αστέρια να στοχεύεις να φτάνεις συχνά που λάμπουν περήφανα στον ουρανό έχοντας μια ζωή αυτό το σκοπό. Μόνος σου δε θα είσαι ποτέ ξανά, εγώ είμαι εδώ, με κάθε μου λέξη την ψυχή σου ν’ αγγίξω και προς το σωστό δρόμο να σε οδηγήσω.
Μικρέ, ακούς κι εσύ από εκεί ψηλά; Έφυγες στα ξαφνικά, δεν άντεξες του κόσμου τη βρωμιά. Έβαλες το δικό σου τέλος, στην καρδιά με χτύπησε ένα βέλος. Ένα γεγονός που πολύ με ταρακούνησε και νέες προοπτικές στη ζωή μου δημιούργησε.
Νιώθω ευθύνη από τότε, άλλο παιδί από τον κόσμο να μη φύγει, τα προβλήματά του να μάθει πως να λύνει, τις δυσκολίες με τις πράξεις του να σβήνει και να μη μείνει στων συγγενών του τη μνήμη.
Ζούμε σε μια κοινωνία που καταστρέφει τα παιδιά της, τους κόβει τα φτερά και τα ωθεί από τη χωρά τους πολύ μακριά. Όμως δεν είναι κατάσταση αυτή, όλοι οι υπεύθυνοι πρέπει να κάτσουν σ’ ένα σκαμνί και να λογοδοτήσουν προτού σ’ ένα κελί σαπίσουν.
Αυτή είναι η ζωή, άτιμη και σκληρή, πολλούς τους αδικεί και τ’ όνειρά τους, τα κλείνει μέσα σ’ ένα κλουβί. Τα εγκλωβίζει και σιγά-σιγά τα σαπίζει. Τα διαλύει, τα εξαφανίζει και την καρδιά σου ραγίζει.
Όμως κράτα γερά, το κεφάλι να έχεις πάντοτε ψηλά, στ’ αστέρια να στοχεύεις να φτάνεις συχνά που λάμπουν περήφανα στον ουρανό έχοντας μια ζωή αυτό το σκοπό. Μόνος σου δε θα είσαι ποτέ ξανά, εγώ είμαι εδώ, με κάθε μου λέξη την ψυχή σου ν’ αγγίξω και προς το σωστό δρόμο να σε οδηγήσω.
Καιρός ενωμένοι να μείνουμε, τον κόσμο να ομορφύνουμε, τους κανόνες μας να ορίσουμε και μια άλλη ζωή να ζήσουμε. Πιο όμορφη, πιο φωτεινή και κάθε μέρα να είναι μια γιορτή.
Αυτή είναι η ζωή, άτιμη και σκληρή, πολλούς τους αδικεί και τ’ όνειρά τους, τα κλείνει μέσα σ’ ένα κλουβί. Τα εγκλωβίζει και σιγά-σιγά τα σαπίζει. Τα διαλύει, τα εξαφανίζει και την καρδιά σου ραγίζει.
Όμως κράτα γερά, το κεφάλι να έχεις πάντοτε ψηλά, στ’ αστέρια να στοχεύεις να φτάνεις συχνά που λάμπουν περήφανα στον ουρανό έχοντας μια ζωή αυτό το σκοπό. Μόνος σου δε θα είσαι ποτέ ξανά, εγώ είμαι εδώ, με κάθε μου λέξη την ψυχή σου ν’ αγγίξω και προς το σωστό δρόμο να σε οδηγήσω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
