| |
Το αυριο στην πρυμνη
κουνιεται και γελα
αν θα πεσει κανεις δεν το ξερει.
Ποσο μαλλον εγω
που απο κοντα το παρακολουθω
το βλεπω πως ριψοκινδυνευει.
Παραλογη ζωη.
Γεματη συμπτωσεις
γεματη πονο
και με χαρα,
αυτην της παρηγοριας.
Γιατι καθαρη χαρα δεν υπαρχει
σε χωραφι με αγκαθια
πως θα επιβιωσει εκει
το πιο λεπτο αισθημα,
εκεινο που πολυ γρηγορα πληγωνεται
πολυ ευκολα ματωνει
και απο τις πληγες βγαινουν οι επαναστατες.
Καθως ο σκοτεινος ηλιος την κρυβει
ριχνοντας πανω της απλετο φως
κανοντας το σκοταδι
χειροτερο και απο θανατου ματι.
Εχει κρυφτει πληγωμενη
και αιμορραγει
περιμενωντας να δει
αν το αιμα της θα σταθει σωτηριο
για εκεινους που βλεπουν τον αερα
που στο νερο κοιμουνται
στην φωτια γελουν σαν υαινες
και στην γη διασκορπιζουν το εγω τους.
Απο το φως κρυβονται
γιατι ξερουν οτι θα τους αμαυρωσει.
Και εκεινοι ειναι πραγματικα καθαροι.
Εμενα με εχει δει ο ηλιος
απο εκεινον τρεφομαι
και σε εκεινον δινω το ειναι μου.
Λερωθηκα.
Τα χερια μου κοιταζω ξανα
το σωμα κυρτωνω
το κανω μια μικρη ασημαντη μαζα
και μπαινω εκουσια στην λαμψη.
Σαν μικρη πεταλουδα.
Και εκουσια παλι θα καω.
Δεν ειμαι αξια να βυθιστω στο αιμα
εκεινων που το εχυσαν για να ζω.
Ας απομακρυνθω οπως αρμοζει
ας δειξω σεβασμο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
