| |
То τραγούδι «Σπίτι» του μεγάλου ποιητή Βλαντίμιρ Βισότσκι δύσκολα εύρισκε δρόμο στις αίθουσες που τρμαγουδούσε ο βάρδος και
αργότερα εμφανίστηκε στις συλλογές του ποιητή. Γιατί; Διότι το «Σπίτι» ήταν η πατρίδα του η Σοβιετική Ένωση.
Σπίτι
Τι είναι αυτό το σπίτι γκριζωπό στο σκοτάδι βυθισμένο;
Δίπλα στο επτά ανέμων σταυροδρόμι
Με όλα τα παράθυρα προς τη χαράδρα στραμμένο,
Με την πύλη του στον διαβατό δρόμο.
Πως κουράστηκα! Αλλά τ’ άλογά μου ξέζεψα.
«Υπάρχει κάποιος; Βγες, βοήθα…». Άκουγα ψίθυρους.
Κανείς. Μόνο σκιά για λίγο φάνηκε στο παραθύρι,
Και το γεράκι κατέβαινε και μίκραινε τους γύρους.
Στο σπίτι μπαίνεις σαν στο καπηλειό,
Ο κοσμάκης: ο κάθε τρίτος σαν εχθρός παλιός.
Λοξοκοιτάζουν, απρόσκλητος μουσαφίρης.
Στη γωνιά στραβωμένη η εικόνα του σπιτονοικοκύρη.
Ακούγονταν παράξενες μισές κουβέντες,
Κάποιος τραγούδι βογκούσε και την κιθάρα βασάνιζε,
Και ο κλέφτης και επιληπτικός κουτεντές
Κατ’ απ’ το τραπεζομάντηλο μαχαίρι ακόνιζε.
«Ποιος θα μου πει, τι είδους σπίτι είναι αυτό,
Σαν παράπηγμα πανουκλιασμένο μέσα στο μισόφωτο;
Οι κανδήλες όλες έσβησαν, ο αέρας άδειασε, ξεχύθηκε.
Μήπως τη ζωή ξεμάθατε κι αυτή εσάς αποποιήθηκε;»
«Οι πόρτες σας είναι ορθάνοιχτες, ενώ η ψυχή κλειστή
Ποιος ο νοικοκύρης; Μήπως μπορεί να με κεράσει κρασί…»
Και κάποιος είπε: «Σαν να είχες για πολύ καιρό εξοστρακιστεί
Και ξέχασες τη χώρα μας, εμείς πάντα έτσι ζούμε».
Χόρτα τρώγομε, αιώνα με την οξαλίδα,
Ξινίσανε οι ψυχές μας, απ’ την τσουκνίδα.
Απ’ της βότκας την λησμονιά ελκυόμασταν,
Καταστρέφαμε το σπίτι μας απαγχονιζόμασταν».
«Απ’ τους λύκους ξέφυγα με τα άλογά μου δαιμονισμένα,
Δείξτε μου μέρος φωτεινό απ’ τις κανδήλες ιερές,
Δείξτε μου τόπο το οποίο ψάχνω απελπισμένα,
Που τραγουδάνε, όχι στενάζουν, που το πάτωμα δεν είναι κατωφερές».
«Σπίτι τέτοιο δεν είχαμε δει,
Επί πολύ έτσι ζούμε και συνηθίσαμε τη σκοτιά τερατοειδή,
Από αμνημόνευτων χρόνων μες στην κακία και ρουφιανιά
Κατ’ απ’ τις εικόνες μες στη μαύρη καπνιά».
Και απ’ το σπίτι, που οι λοξές εικόνες ελεημονούσαν,
Φεύγω θυμωμένος καλπάζοντας και το καμτσίκι πετώντας
Εκεί που έτρεχαν τα άλογα και τα μάτια κοιτούσαν,
Εκεί που οι άνθρωποι ως άνθρωποι ζουν αγαπώντας και δημιουργώντας.
Βλαντίμιρ Βισότσκι
Μετάφραση Γ. Σοϊλεμεζίδης
1974 (18.09.24)
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
