MARGARITA
05-10-2006 @ 04:15 | Μα οι μνήμες την ακολουθούν σε κάθε σώμα
κι η αποφορά την στιγματίζει του θανάτου
κείνη η απαίσια μυρωδιά χολής κι αιμάτου
π’ όσο κι αν εξαγνίσθη δεν εβγήκε ακόμα
Σε κουβαλούσα σε όλες μου τις ζωές ψυχή μου...θαυμάσιο Χρήστο
::smile.:: | |
ΠΡΩΤΑΡΗΣ
05-10-2006 @ 04:17 | "Την πάνε στο βυθό τα αλλοτινά της Πάθη "
Πολύ όμορφο Χρήστο!
::smile.:: | |
ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΠΑΠΠΑΣ
05-10-2006 @ 05:06 | Μια τέτοια έχω ψυχή στου στήθους μου τα βάθη
και ας αδημονεί να βγει στην επιφάνεια
κι ας θέλει να αισθανθεί λιγάκι περηφάνια
Την πάνε στο βυθό τα αλλοτινά της Πάθη
κι όσο κι αν θέλει το ανάστημα να ορθώσει
βαλσαμωμένη Νεφερτίτη η δύναμή της
το λάβδανο που έχει ποτίσει το κορμί της
το αίμα που έχει μες τις φλέβες της πετρώσει
Μια από τα ίδια έχω κι εγώ.Υπέροχο. | |
Τσακίρη Χαρά
05-10-2006 @ 07:27 | Καθως συμβαινει σήμερα να φοραω στο λαιμο μου την Νεφερτιτη............... ανατριχιασα!!!!!!!!!
Τελεια εγραψες Χρηστο μου............... | |
agrampeli
05-10-2006 @ 08:10 | καλόοοοοοοοοοοοοο ::smile.:: | |
ειρήνη
05-10-2006 @ 09:25 | υπέροχα γράφεις Χρήστο ..απλά υπέροχα ::smile.:: | |
ΑΙΟΛΟΣ
05-10-2006 @ 14:27 | Μια τέτοια έχω ψυχή στου στήθους μου τα βάθη
και ας αδημονεί να βγει στην επιφάνεια
κι ας θέλει να αισθανθεί λιγάκι περηφάνια
Την πάνε στο βυθό τα αλλοτινά της Πάθη
Καλησπέρα Χρήστο με τους υπέροχους στίχους σου… ::smile.:: | |
 |
