| |
Πώς άλλαξε ο καιρός και καίει αφόρητα
Στα μάτια τα θολά.. τ' ακριβοθώρητα
Πώς άλλαξες κι εσύ τ' απομεσήμερα
Κι αγρίεψαν τα ένστικτα τ' ανήμερα...
Και στό 'πα πως νικά η απουσία σου
Και σώμα και μυαλό στην ανταρσία σου
Να μάχεσαι μονάχος.. τί κατάλαβες ;
Τις άνοστες τις μέρες.. τις ανάλατες...
Περνάνε οι στιγμές και δεν γυρίζουνε
Νωπές είναι οι μνήμες.. και ζαλίζουνε
Και φάρμακο δεν έχει να γιατρεύονται
Με μάτια ανοιχτά όσοι ονειρεύονται...
Μα αύριο θα μετράς τα δεδομένα σου
Στα χέρια τ' αδειανά.. τα ιδρωμένα σου
Θα καίει ο καιρός.. κι εσύ θα φλέγεσαι
Στ' ανάλατα τα δάκρυα θα κλαίγεσαι...
Κι εγώ από μακριά θ' αναλογίζομαι
Γιατί έτσι αξόδευτα χαρίζομαι
Ο άνεμος φυσά.. και του αφήνομαι
Και ένα με τη σκόνη πάλι γίνομαι...
7-6-2025
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
