Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Kάθαρση
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130516 Τραγούδια, 269403 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Kάθαρση
 Αυτά για το τότε μου - ε, Χαρά; - και αύριο το τώρα μου. Υ.Γ. Σας την έσκασα τελικά
 
Αναρωτιέμαι καμιά φορά
γιατί ο έρωτας να είναι για τους περισσότερους
μια μάχη, μια σφαγή, ένα φονικό.
Το ξέρω, το ‘χω ζήσει -
το όνειρο να γίνεται εφιάλτης.
Ευτυχώς τρόμαξα και ξύπνησα
και πρόλαβα να φύγω.
Διάλεξα τη ζωή απ’ το θανατικό.
Τώρα που η απόσταση άπλετη θέα μου προσφέρει,
θυμάμαι είχε γεύση από δράμα.
Ένιωθα σαν ηρωίδα τραγική,
που ζει αυτό που άλλοι μόνο στα βιβλία έχουν διαβάσει,
παγιδευμένη σ’ έναν ιστό που είχα υφάνει – που είχαμε υφάνει-, σφιχτά πλεγμένο απ’ του εγωισμού το νήμα
και της ματαιοδοξίας – αυτά τα δυο μας έφεραν κοντά,
τον έναν τρόπαιο για τον άλλο.
Η ιστορία μας κλεμμένη
από τραγούδια, από βιβλία, από ταινίες,
προσαρμοσμένη και στα μέτρα μας ραμμένη -
τόση ανασφάλεια...
Βαυκαλιζόμασταν ότι είμαστε κάποιοι άλλοι -
δεν έχει ανήφορο ο δρόμος για την τρέλα -
πρέπει εσύ να φρενάρεις – έγκαιρα.
Πώς είναι δυνατόν ν’ αγαπάς και να σκοτώνεις;
Σκέφτομαι τελικά πως ίσως
να μη δίνουμε δεκάρα για τον άλλο.
Τον εαυτό μας, αυτόν ερωτευόμαστε,
που ενέπνευσε ένα πάθος τόσο δυνατό.-



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 5
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αναμνήσεις & Βιώματα
      Ομάδα
      Ελεύθερος στίχος - Ποίηση
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

 
silmariel
06-10-2006 @ 14:23
τοσο αληθινο.. με αγγιξε πραγματικα.. ::smile.::
Tαπεινό χαμομηλάκι
06-10-2006 @ 14:31
"Σκέφτομαι τελικά πως ίσως
να μη δίνουμε δεκάρα για τον άλλο.
Τον εαυτό μας, αυτόν ερωτευόμαστε,
που ενέπνευσε ένα πάθος τόσο δυνατό.-"

Ίσως και να τα είπες όλα.
meursault
06-10-2006 @ 14:43
μπορώ να προσυπογράψω στο καλλίγραφο τούτο βιβλίο συλληπητηρίων?..και κερνάω τον καφέ...

Ιουλιβέρτιος
06-10-2006 @ 14:55
Βρήκα σε αυτό το ποίημα κάτι σπάνιο: από τη μια την ένταση της ονειροπόλησης και από την άλλη ρεαλισμό.
Αυτό το ποίημα αξίζει. Μην το θεωρήσεις "της σειράς".
Τσακίρη Χαρά
06-10-2006 @ 15:15
Με εστειλες τωρα...... μου ηρθανε πολλα μαζεμενα και ζαλιστηκα!!!! ::lost.::

Ετσι δεν το ειχα σκεφτει ποτε! Με εξεπληξες!!!!!!!! Αυτην την εκδοχη δεν την ειχα καν συμπεριλαβει ποτε ούτε στην πιο μικρη μου εικασια..........μμμμμμμμ........... τωρα εχω τεραστια περιεργεια να διαβασω το αυριανο σου............ ::sneak.::

Εν αναμονη λοιπον αφου μου βαζεις δυσκολα ( και μ' αρεσουνε πολυ )....... ::wink.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο