| |
Τη νύχτα που φως στερούμαι κι ορατότητα
Τα χρόνια προσμετρώ, τα από απουσίες γεμάτα
Τις ευτυχίες τις πιο εφήμερες εναγκαλίζομαι
Κι ανακαλώ στη μνήμη αόρατους έρωτες.
Διαβάζω, στίχους της σιωπής που ομοιοκαταληκτούν.
Το μέτρο που ακλουθούν του πνιγηρού παρόντος
Ένας απ’ τους πολλούς κι εγώ που ονειρεύομαι
Πως είναι λέει μπορετό να αλλάξω τα’ απαράλλαχτα
σε χάρτινα σκληρά κουτιά στοιβάζω τις στιγμές μου
κι αναχωρώ για το αλλού, το πουθενά, το πάντα
για τόπους που υπάρχουν μόνο στα ευφάνταστα όνειρα
δραπετεύοντας- από δειλία ίσως – απ’ το σήμερα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
