| |
Τούτ’ η μορφή έχει πολλά να μου θυμίσει
Μπορεί παντού να με γυρίσει
Μάτια παράξενοι και άβουλοι κομήτες
Που με γυρίζουν στους πλανήτες
Κάθε μέρα με αφήνει σ’ άλλα μέρη
Που ανήκουν στην δικιά της πολιτεία
Και εκείνο το ανίκητο της χέρι
Με τραβά στην πιο φευγάτη αλητεία
Δεν προλαβαίνω κάτι άλλο να της πω
Με αρπάζουν τα ατσάλινα της χέρια
Που ’χει ντύσει με βελούδο
Με τραβά σε πλατινένια καλοκαίρια
Καταργεί όλα τα «θέλω» και τα πρέπει»
Και πορείες ανατρέπει
Χίλια χρώματα γεμίζουνε τα μάτια
Με τραβάνε σε παλάτια
Κάθε νύκτα με γεμίζει με λουλούδια
Που ανήκουν στον δικό της μόνο κήπο
Και εκείνα τα περίεργα τραγούδια
Της καρδιάς μου μεταβάλουνε τον χτύπο
Δεν προλαβαίνω κάτι άλλο να της πω
Με αρπάζουν τα ατσάλινα της χέρια
Που ’χει ντύσει με βελούδο
Με τραβά σε πλατινένια καλοκαίρια
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
