| |
Χαραμάδα
Γυμνά παιδιά
Κοινής μάνας ραδιενεργά σπλάχνα
Υπέρ το δέον χορτασμένα
Με τους πόνους που της φορτώσανε
Τώρα με’ σε βιτρίνες ξερασμένα
Αντικατοπτρισμοί της ίδιας σάπιας ιδέας
Αδέρφια παρεξηγημένα
Κυνηγοί του παντεταρισμένου έρωτα
Στρατιωτάκια οπλισμένα
Ουδείς εκλιπών
Κι ο πανταχού πάρών
Τα πάντα παρακολουθών
Εκ της οικογενείας των προστατών
Τα παιδιά μπρος στο παιδομάζωμα
Ανελλιπώς αφηρημένα στην εκστατική τους αυταπάτη
(το αιώνιο δώρο Χριστουγέννων)
ψάχνοντας για πεσμένα είδωλα
(ματαιότις ματαιοτήτων
όλα τους ανείδωτα)
καθώς καρτερικά γονατίζουν
Μα είν’ η ψυχή τους πιο άδεια απ’ τα λιβάδια
που βόσκουν και αλληλοσπαράζονται τα κοπάδια του Χάιζενμπεργκ
Μονάχα η ανάμνηση ενός ήχου ηλεκτρικού
Τονίζει τη στιγμή και την κατάντια τους
Κι απά σε έκσταση διονυσιακή
Ξεσκίζει ό,τι έμεινε να
Αντικρίζει τον όλεθρο
Ξάφνου σιγή
μας σιγοντάρουν ως και τα αστέρια
όχι του εμπορίου,
κείνα του ουρανού τα νυχτόβια περιστέρια
Ο Άρχων:
Γιατί δεν πήχτωσε το σκοτάδι;(όχι η απουσία του φωτός, ο Μεσαίωνας)
Ο εθελόδουλος:
Σχώρα με αφέντη, δεν ήμουνα εγώ. Λυπήσου με τον δούλο σου, μη με διώξεις. Τα ξέρω όλα, θα στα πω. Φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από με.
Θα δίνω για όλα ραπόρτο. Να, δείρε με αν θες.
Μόνο σε παρακαλώ, σε ικετεύω άσε με να είμαι δούλος, να παρασιτώ εδώ κοντά σου.
Όλα θα στα πω, όλα….
Η Συνείδηση του:
Δεν είναι αμαρτία
Σου η φλυαρία
Αλλά συνεργός της
Ο ταπεινός:
Σφάξε με αν θες
Δεν πουλώ τον αδερφό μου
Οι αδερφοί:
Δεν φθονούμε τα πλούτη σου
Απλά αγαπάμε το φως
Και θα συντρίψουμε το είδος σου
Όχι με εκδίκηση, δικό σου έτσι κι αλλιώς κάμωμα,
Με δικαιοσύνη
Να τρέμεις εκείνη την ώρα
Όταν θα γκρεμίζεσαι μαζί με τον θρόνο σου
Η Μάνα:
Και ‘γω μπροστάρισα του αγώνα
Το παιδί μου δε σ’ αφήνω
Να το καταντήσεις πτώμα
Ο εργάτης:
Καιρός να γίνω αφέντης στον ίδρο το δικό Κωσταντή
Όχι πια δουλειά, εργασία
Όχι εργάζομαι, εργαζόμαστε
Όχι γιατί το λένε τα όπλα
Επειδή το λέει η ψυχή
Ο γενναίος:
Με τους πρώτους θα πέσω απάνω σου
Με τους πρώτους θα σε διαλύσω
Κι ούτε στιγμή θα παινευτώ
Να το πρώτο σήμαντρο της νίκης!
Ο πρώτος λαβωμένος:
Αδέρφια μη με συντρέξετε
Μονάχα τον αγώνα μας φυλάξτε.
Ο Άρχων:
Τι νομίζεται πως θα πετύχετε τιποτένιοι;
Όλοι:
Την μια νίκη, σημάδι της αρχής του αγώνα
Όλοι για όλους….
Κι η θύμηση της λευτεριάς γλυκά ξαναντιλαλεί
Σ’ όλες τις γωνιές της ύπαρξης τους
Ρόδος – Ιούνης-Ιούλης 2006
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
