| |
Έξι ρόδα μες στο βάζο λυπημένα
Μου θυμίζουν πως κι απόψε δεν θα'ρθείς
Σαν ξυπνήσω θά'ναι όλα μαραμένα
Με τα πέταλα απλωμένα καταγής...
Έξι μήνες είχες πει πως θα μ'αφήσεις
Κι όμως σήμερα μετράω δεκατρείς
Στα σεντόνια μου γυρνούν οι αναμνήσεις
Μα στην πόρτα μου δεν φάνηκε κανείς...
Κι εγώ μόνη να πονώ και να ελπίζω
Με τα πέταλα να στρώνω το κρεβάτι..
Πως μ'αγάπησες κι εσύ να ξεφωνίζω
Κι απ'το σώμα μου να κόβω ένα κομμάτι...
Κι αν γυρίσεις κάποια μέρα και με ψάχνεις
Μες στην κάμαρα θα τρέμουν οι σκιές..
Στον ιστό της ανθρωπόμορφης αράχνης
Μόνο πέταλα θα μένουν απ'το χτες...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
