Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: πλάθω τον κόσμο
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130610 Τραγούδια, 269426 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 πλάθω τον κόσμο
 καλημέρα σε όλους
 
Φωνάζω. Ακούει το κενό; Ακούει το έρεβος;
Πνίγομαι στον κόσμο ετούτο που ναι γεμάτος
Κραυγές και πόνους κι αίματα,
Που πρέπει να σκληρύνω για να ζήσω
Να αποταχθώ το σατανά που με διατάζει: αισθάνσου
να εκτρέψω τη ροή των ευσυγκίνητων δακρύων μου
να ανατινάξω μέσα μου τα ορυχεία των αισθημάτων

Δεν φτιάχτηκα για εδώ… άλλος μου άρμοζε κόσμος
Μικρός μα που να χάνεται σε κήπους όλο κίτρα
εκεί όπου δεν θα ‘πρέπε να επικαλούμαι το αναπόδραστο
για να δικαιολογήσω την ατολμία μου,
που άλλη θα ξημέρωνε κάθε πρωί ημέρα στον ορίζοντα
δίχως τριγμούς, δίχως απαίσιες απουσίες δίχως κλάματα
εκεί που θα ‘λεγα: «συντρέξτε με, δώστε μου θάρρος», «νιώστε με»
και θα με νιώθαν…

Της ακοής τις θύρες μανταλώνω , να μην γρικώ
Τις πύλες κλείνω της φωνής, να μη μιλώ
Τις κόρες οστρακίζω των ματιών, να μη θωρώ
Κι έτσι στο ερμητικό σκοτάδι και στην απόλυτη σιγή
Να ονειρεύομαι πως πλάθω ,λέει, απ’ την αρχή τον κόσμο
Λιγάκι πιο μικρό, πιο αυθεντικό, πιο ανθρώπινο
Μα που να χάνεται σε κήπους όλο κίτρα….



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 14
      Στα αγαπημένα: 2
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αταξινόμητα
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

http://luogointerno.blogspot.com/
 
Spartinos
24-10-2006 @ 02:11
Κι έτσι στο ερμητικό σκοτάδι και στην απόλυτη σιγή
Να ονειρεύομαι πως πλάθω ,λέει, απ’ την αρχή τον κόσμο
Λιγάκι πιο μικρό, πιο αυθεντικό, πιο ανθρώπινο
Μα που να χάνεται σε κήπους όλο κίτρα….
ΧΡΗΣΤΟ ΕΓΡΑΨΕΣ ΠΑΛΙ!!!!!!!!!!!!!!!!!
storm
24-10-2006 @ 02:13


Φωνάζω. Ακούει το κενό; Ακούει το έρεβος;
Σ'ακούμε εμείς Χρήστο...

Τις κόρες οστρακίζω των ματιών, να μη θωρώ
Κι έτσι στο ερμητικό σκοτάδι και στην απόλυτη σιγή
Να ονειρεύομαι πως πλάθω ,λέει, απ’ την αρχή τον κόσμο


Να ονειρεύεσαι πάντα......
Ομορφοταξιδεμένη η μέρα σου......

::smile.::

ΤΟΞΟΤΗΣ
24-10-2006 @ 02:19
Καλή σου μέρα Χρήστο,
Δεν φτιάχτηκα για εδώ… άλλος μου άρμοζε κόσμος

Για αυτό είμαστε εδώ, να τον αλλάξουμε............. ::yes.:: ::smile.::
angelface(sweetaki_girl)
24-10-2006 @ 02:28
''συντρεξτε με,δωστε μου θαρρος..''
ειδικα εγω θα το χρειαζομουν πολυ αυτον τον κοσμο..
Ηλιαχτίδα
24-10-2006 @ 02:45
να ανατινάξω μέσα μου τα ορυχεία των αισθημάτων


και μονη της η πρόταση αυτή εμενα με "έφτιαξε"..
TAS
24-10-2006 @ 03:01
Είσαι πολύ δυνατός Χρήστο
Για σένα λίγοι στίχοι του
Άλλεν Γκίνσμπεργκ:

Ξυπνώ πριν τα χαράματα,
τρομάζω με τα ξύλινα μου υπάρχοντα΄
τα γνωστικά μου βιβλία,
το ηχηρό μου στόμα,
τους παλιούς σιωπηλούς έρωτες,
τις αρετές...
χρήστος
24-10-2006 @ 03:10
ευχαριστώ πολύ όλους τους φίλους...
Τσακίρη Χαρά
24-10-2006 @ 04:02
Δεν φτιάχτηκα για εδώ… άλλος μου άρμοζε κόσμος

Τα είπες όλα Χρηστο......
ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΠΑΠΠΑΣ
24-10-2006 @ 05:06
Δεν φτιάχτηκα για εδώ… άλλος μου άρμοζε κόσμος
Μικρός μα που να χάνεται σε κήπους όλο κίτρα
εκεί όπου δεν θα ‘πρέπε να επικαλούμαι το αναπόδραστο
για να δικαιολογήσω την ατολμία μου,

Κάπου εδώ ήρθα Χρήστο και φεύγω τρελαμένος. ::up.::
MARGARITA
24-10-2006 @ 06:27
Είναι τόλμη να πλάθεις ένα κόσμο με κήπους όλο κίτρα και να τον περπατάνε αυτοί που νοιώθουν....και εγώ τον είδα τον κόσμο σου και τους κήπους με τα κίτρα ::smile.::
ΑΙΟΛΟΣ
24-10-2006 @ 09:34
Της ακοής τις θύρες μανταλώνω , να μην γρικώ
Τις πύλες κλείνω της φωνής, να μη μιλώ
Τις κόρες οστρακίζω των ματιών, να μη θωρώ
Κι έτσι στο ερμητικό σκοτάδι και στην απόλυτη σιγή
Να ονειρεύομαι πως πλάθω ,λέει, απ’ την αρχή τον κόσμο

Δεν τη διαβάζω απλώς τη γραφή σου φίλε Χρήστο…
Την απολαμβάνω!!!
Καλησπέρα…
::smile.::
damoulis
24-10-2006 @ 09:49
''Δεν φτιάχτηκα για εδώ… άλλος μου άρμοζε κόσμος
Μικρός μα που να χάνεται σε κήπους όλο κίτρα
εκεί όπου δεν θα ‘πρέπε να επικαλούμαι το αναπόδραστο
για να δικαιολογήσω την ατολμία μου''
οτι καλυτερο διαβασα σημερα! ::up.::
justawoman
24-10-2006 @ 14:46
Εξαιρετικό το ποίημα σουΧρήστο...
Και τι μου θύμισες...


Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

ΛΕΝΕ ΠΟΛΛΟΙ ότι ο Κόσμος γεννήθηκε ανάποδα. Μ΄αυτό δεν είναι αλήθεια. Όσοι ήταν εκεί είπανε ότι γεννήθηκε κανονικά, με το κεφάλι κάτω κι όχι με τα πόδια απάνω. Η μάνα του Κόσμου ήταν μια φοβερή, μια μέγαιρα με τριχωτό κεφάλι, με νύχια και με δόντια σουβλερά σαν βελόνες. Αλλά ο Κόσμος ήταν όμορφος -ωραίος από την πρώτη στιγμή και τον καμάρωσε πρώτα ο ήλιος, ο θείος του και η σελήνη η θεία του κι ύστερα όλα τ΄ άστρα τ΄ουρανού τα ξαδέρφια του. Κατόπιν τον καμάρωσαν η θάλασσα και τα βουνά ύστερα τον καμάρωσαν τα ποτάμια, οι βράχοι, τα δέντρα, οι βροχές, τα σύννεφα. Όλοι τον καμάρωναν ίσαμε και τ΄΄άγρια και τα ήμερα θεριά και τα πουλιά και τα ερπετά και στο βυθό της θάλασσας τα ψάρια. Μόνο ένας δεν τον καμάρωνε, ο Πατέρας του. Αυτός ήταν ζηλιάρης και φθονερός και λεγόταν Άβυσσος. Ήρθε μια μέρα στη μάνα του και προσπάθησε να ρίξει τον Κόσμο κάτω από ΄να μεγάλο γκρεμνό που του άνοιξε μπροστά του. Μα οι άγγελοι δώσανε στον Κόσμο φτερά και πέταξε. Και οι δαίμονες ακόμα τον μακάριζαν καθώς πετούσε. Τότες για να εκδικηθεί ο ΄Αβυσσος πήγε κι έκανε τρία άλλα παιδιά με τη Μέγαιρα τη μάνα του- έκανε το Χρόνο, τη Φθορά και το Κενό. Από τότες οι τρεις αυτοί συναγωνίζονται ποιος θα καταλύσει πρώτος τον ωραίο Κόσμο- που για μια στιγμή τον έχουμε κι ύστερα τον χάνουμε όλα εμείς τα πλάσματα της Στιγμής που μας τρώει η Φθορά μετά από λίγα Χρόνια και ξαναγυρίζουμε στο Κενό.

Νάνος Βαλαωρίτης
Μαρία Χ.
25-10-2006 @ 01:39
Με το Διαμαντή... καταπληκτικό!!! Καλημέρα Χρήστο...

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο