| |
Τον ανδρισμό μου κρέμασα στο φράχτη
Και για τη χώρα των ευνούχων ζήτησα αποδημία
Φταίει που πίστεψα τον έρωτα τον κράχτη
Κείνη τη μέρα που σε είδα στην πλατεία.
Κακούργα τι μου έκαμες δεν θέλω πια να ζω.
Αλλά και να πεθάνω, πάλι δεν το μπορώ.
Γι αυτό σε μοναστήρι θε’ να πάω
Για να ξεχάσω πως σε αγαπάω.
Για έρωτα ν’ ακούσω πια δεν θέλω
Μα και το μοναστήρι με φοβίζει.
Το βλέπω μαύρο κι άραχνο πινέλο
μαύρη τη νιότη μου να ζωγραφίζει
Κακούργα τι μου σκάρωσες, το κρίμα στο λαιμό σου
Με μια ματιά με γλάρωσες, κι ύστερ’ «άντε χάσου»
Να βρω το θάρρος θα ‘θελα , και τότε αλίμονό σου.
Και μη μου πεις πως άθελα, έριξες τη ματιά σου!
Επίτηδες το έκαμες για να με ξευτελίσεις.
Κακούργα μου την έσκασες, μα δεν θα ευτυχίσεις.
Το δάσκαλό σου θε’ να βρεις, και τούτο να θυμάσαι.
Κάποιος μάγκας βαρύς, θα σ’ βρει να κοιμάσαι.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
