| |
Πάνω απ' το δάσος σκούζοντας πετούσε το γεράκι
στον πελαγίσιο αέρα ζυγίζοντας το όμορφο κορμί του
μεσ' τη σκληρή ματιά του σπίθιζε της πείνας το σαράκι
σαν βέλος που σκίζει το κενό στην ξαφνική ορμή του.
Πότε με κύκλους ράθυμους μαζεύει τις εικόνες
κι άλλες τσιρίζοντας στριγκά ποιος ξέρει ποιόν καλεί
σ' ένα παιχνίδι που όμοια παίζεται για αιώνες
λές και την εύνοια κράζοντας περίεργα προσκαλεί.
Απ' ώρα τώρα μ' είχε δεί κι ήθελε να με ψάξει
πολύ χαμηλά ζυγώνοντας και με λοξές ματιές
έτσι μου έτυχε να δώ το μάτι από μετάξι
κι από ατσάλι μέταλλο που πέταγε φωτιές.
Περνούσ' η σκιά του αθόρυβα στο φωτισμένο χώμα
της μοίρας σα νά 'ταν οιωνός που λένε οι ναυαγοί
μα εγώ το ήξερα καλά πως με μετρούσε ακόμα
σαν ξένο που εισέβαλ' ιταμά στη δική του τη γή.
Έπειτ' ανέβηκε ψηλά λιγάκι ενοχλημένο
του τάραξα μάλλον τα νερά της ξένοιαστης ζωής
έμεινα εκεί να το κοιτώ με βλέμμα μαγεμένο
ν' ακροβατεί στον ουρανό με τα φτερά της σιωπής.
Ένοιωθα να πετώ κι εγώ μαζί του για να μάθω
πώς είναι να κοιτά κανείς στεριά από ψηλά
και με τη φαντασία μου τρελλές εικόνες πλάθω
πως θα με μάθει μυστικά του κυνηγιού παλιά.
Και τότε ξάφνου πρόσεξα το βλέμμα του να παγώνει
καθώς κοιτά ένα ξέφωτο σα να 'δε ξωτικό
μαζεύει αμέσως τα φτερά το σώμα του ισιώνει
χυμά στο κενό σαν κεραυνός και όπλο φονικό.
Ήταν εκείνη η στιγμή που θα 'παιρνα και όρκο
πως είδα μεσ' τα μάτια του εικόνα ζωντανή
το φοβισμένο τρωκτικό ακίνητο απ' τον τρόμο
σαν πάγωσε το αίμα του στης μοίρας την ποινή.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
