| |
Κάποτε μου'πες πως η αγάπη είναι
χρωματιστή
Πως ζει και αναπνέει στο κόκκινο,
το αίμα της καρδιάς
Πως πετάει ψηλά στο γαλάζιο τ'ουρανού
Μου'πες πως ταξιδεύει στο άσπρο
των κυμάτων της θάλασσας
Πως ξεκουράζεται στο κίτρινο των χωραφιών,
της γόνιμης γης
Μου'πες ακόμα πως η αγάπη ερωτεύεται στο πράσινο
του ανθισμένου λιβαδιού, του γέλιου, της άνοιξης
Κι εγώ δεν σου απάντησα,παρά μόνο
άγγιξα το μαύρο
Κι όταν μου ζήτησες να διαλέξω χρώμα
άγγιξα πάλι το μαύρο
Δεν σκέφτηκες ποτέ σου το "γιατί"
Δεν κατάλαβες ποτέ σου το "γιατί"
Γιατί η αγάπη έχει το μαύρο, σαν το
φουστάνι που φορούσες - θυμάσαι;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
