| |
Πέρασε και τούτη η νύχτα, είπα πάλι στον εαυτό μου. Κοιτούσα το ρολόι υπομονετικά, βλέποντας τους δείκτες να αλλάζουν πορεία, η ώρα να περνάει και την φωνή της ησυχίας να διαπερνάει ο ήχος του δείκτη των δευτερολέπτων. Μέσα σ' ένα άγνωστο σπίτι περίμενα να μάθω, να ακούσω κάτι μα παντού υπήρχαν κραυγές ερημιάς και πόνου, που δεν με άφηναν να καταλάβω τίποτα.
Λεπτό προς λεπτό, η αγωνία κορυφωνόταν, άλλαζε πορεία και ξαναερχόταν πίσω, για να μου υπενθυμίσει ότι υπάρχει. Πέρασαν δύσκολες ώρες, ώρες που νόμιζα ότι θα πεθάνω, ότι θα ξεχαστώ εδώ στον καναπέ με τα μάτια ανοιγμένα. Κι όμως πέθανα. Για την ακρίβεια σκεφτόμουν, ξαναθυμόμουν, στριφογυρνούσα τον νου μου γύρω από το γεγονός.
Δάκρυα. Πολλά δάκρυα από πολλούς, δάκρυα γεμάτα πόνο και στεναχώρια, δάκρυα γεμάτα λίπη και συμπόνια. Εγώ, αγάπησα πολύ εκείνον που τόσα χρόνια με αγαπούσε περισσότερο από όσο νόμιζα. Τα τελευταία του λόγια που μου είπε τα θυμάμαι ακόμα, δεν φεύγουν από το μυαλό με τίποτα. Θα παραμείνουν βαθιά ριζωμένα μέσα μου....
[align=center]Κι εγώ του απαντώ:
[/I]Και μια μπαλάντα γλυκιά,
από τραγούδια παλιά ενωμένα,
γυρίζουν μέσα στ' αυτιά
και μου θυμίζουν εικόνες μ' εσένα.[I][/align]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
