| |
Και βλέπω πάλι το πρόσωπο της νύχτας να κοιτά με δόλιοφθορά στο χέρι τα όνειρά μου
βλέπω τη ζωή να χάνεται σε κάθε τι που έχτισε η μιλιά μου και λευθεριά μου
προσωπείο φοράει του φωτός το σκότος όντας ενός ονείρου μάρτυρας
όχι αυτόπτης μα μαρτύρισα άτοπα ξαφνικά στα σκοτείνα βόλτες κάνοντας
κάποτε πίστευα πως άξιζα μετά το βασανισμό να ζήσω αιώνια
κάποτε είδα το θάνατο στα μάτια και που μίλησα με κουράγιου φρόνιμα
μα τώρα ξέρω...πλησιάζω στο θάνατο πιο κοντά
έχω χάσει την ελπίδα σε χαμένα ιδανεικά μια σύρραξη κυττάρων με οδηγεί στη φωτιά
αυτόχειρας μπορεί να καταλήξω μα τώρα δε φοβάμαι το δάκρυ δε κυλώ
σταμάτησα κάτι καλήτερο στη ζωή μου να αναζητώ
είμαι καλά εκεί που είμαι τώρα πια και δε θέλω να πάω πιο ψηλά
το ξέρω πως κάποτε θα πέσω και δε θα φταίω και για αυτό ξανά
η φωνή μου θα σβήσει το δάκρυ δε θα κυλήσει κανείς δε θα με θυμάται
τα όνειρα παγώνουνε οι στιγμές με λιώνουνε καλά να 'στε
το ξέρω σε λίγο ο θάνατος θα με πάρει μακριά μα δε μου δώσει ευκαιρία
να ξανα ζήσω δε θα θέλω είμαι εθισμένος να μην πιστεύω σε ζωτική ουσία...
Η καρδιά δε μιλάει...Δεν υπάρχει για να μιλήσει
απλά το μυαλό με κρατά ζωντανό σε μια μάχη με τον κόσμο στη ρήση
έκανα καλό μα δεν έφτασε αυτό και έπαιζα στη ζωή τον ήρωα τον κακό
δεν κοίταζα το όφελός μου μα πως να βοηθήσω, αγάπησα ότι κρατώ
δεν μπόρεσα να πετάξω πίσω απο την πλάτη μου των αναμνήσεων τη λίθο
κρατούσα ότι αγάπησα ότι με αγάπησε ότι με πόνεσε και έτσι έχτισα το δικό μου μύθο
εξασθενεί το μυαλό δε μπορώ να μιλήσω και μελωδίες πνίγουν τη ζωή μου
εξωφρενικά τα μελλοντικά απο τώρα νιώθω τη σφαίρα που περνάει το κεφάλι μου
δε φταίει για αυτό η ζάλη μου το νιώθω κάθε μέρα τη σφαίρα πιο κοντά μέσα στη βιοπάλη μου
δεν έβγαλα αγκάθια ποτέ δε μίσησα κανένα και όμως ένιωσα τη κακία σα το οξυγόνο
δεν αντέχω να υπάρχω μέσα σε αυτό το πανηγήρι παραλυρώ σε κάθε πόνο...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
