| |
| | Ξενιτεμένοι |  | | | Χαιρετίζω τους ξενιτεμένους σ'όλες τις άκρες της γης | | |
Εμείς που ζούμε
σε ξένους τόπους
και διαβιούμε
μ’άλλους ανθρώπους
με άλλες γλώσσες
κ’άλλες συνήθειες
με χίλιες τόσες
πικρές αλήθειες
στης γης τις άκρες
διασκορπισμένοι
μ’άλλες αγάπες
ή ξεχασμένοι
έχουμε όλοι
την ίδια μοίρα
να μας ενώνει
μία πατρίδα
μαζί σας τώρα
θα μοιραστούμε
ήρθε η ώρα
για να σας πούμε,
τα όνειρά μας,
πώς τα περνάμε,
ποια η χαρά μας
και άν πονάμε
Πολλές χιλιάδες βρίσκονται
Φίλε μου είς τα ξένα
Μακριά απ΄τίς οικογένειες
Γιά ρώτα με καί μένα
Άλλοι αφήσαν τούς γονείς
Αδέλφια καί δικούς τους
Γιά μιά καλήτερη ζωή
Έτσι είχαν στό νού τους
Ψάχνα να βρούνε θησαυρό
Μα άνθρακαν εβρήκαν
Καί άλλοι τα καταφέρανε
Πολύ ψηλά βρεθήκαν
Μά όλοι τήν πατρίδα τους
Ποτέ δέν τήν ξεχνάνε
Κι η νοσταλγία τους τραβά
Όσο μακρά καί νάνε
Καί ζούν μ΄αυτό το όνειρο
Μιά μέρα να γυρίσουν
Τ΄αγαπημένα πρόσωπα
Στήν αγγαλιά να κλείσουν
Γονείς δέν προλαβαίνουνε
Τούς κόβετε τό νήμα
Μέχρι ναρθούνε τα παιδιά
Αυτοί πάνε στό μνήμα
Ο μαρασμός είναι βαρύς
Τούς τρώει καί το σώμα
Η προσμονή τελειώνει πιά
Καί μπαίνουνε στό χώμα
Λίγοι το καταφέρνουνε
Εκ πείρας μου τό γράφω
Πολλοί λουλούδια παίρνουμαι
Άπανω σ΄έναν τάφο
agrampeli | Πάνε κάμποσα χρόνια
το καράβι αράζει
κ’εβδομήντα νομάτους
στο λιμάνι αδειάζει
εβδομήντα νομάτοι
μέσα σ’άγνωστες στράτες
κάποιας άλλης πατρίδας
και μιας γης λιποτάχτες.
Kαι μας είπανε τότε
στην καινούργια πατρίδα
«να γυρίσετε πίσω
δεν υπάρχει ελπίδα»
εγώ τόβαλα πείσμα
το χρησμό για να σπάσω
και ξανά κάποια μέρα
στην πατρίδα να φτάσω
ήταν δύσκολα χρόνια
κ’οι πολλοί δεν γυρίσαν
στην καινούργια πατρίδα
τα οστά τους αφήσαν
και αυτοί που χαθήκαν
μες στης ζούγκλας το βάθος
αν τους έχουνε θάψει
δεν υπάρχει ο τάφος.
Το καράβι: Ana C
Το λιμάνι: Santos της Βραζιλίας
Η εποχή: Οχτώβρης 1960
Dimitri Favvas | Χρόνια πολλά περάσανε
που είμαι στα ξένα μέρη,
και η ελπίδα μακριά
στον τόπο μου να με φέρει.
Ακόμα δεν συνήθησα
και ούτε θα συνηθήσω,
και μόνο στην Ελλάδα μας
επιθυμώ να ζήσω.
Εκεί πουν τα σπιτάκια μας
στο πράσνο σπαρμένα,
τα Εκκλησάκια τα ρυάκια
όλα της χαριτωμένα.
Ο κάμπος και η Θάλασσα
έχουν περίσια χάρη,
σαν τα φωτίζουν από ψιλά
ο ήλιος το φεγγάρι.
Όμως εγώ τα αρνήθηκα
και ήρθα στην Αυστραλία,
στη θύμηση μου όλα αυτά
έχουν καημό πικρία.
estia | Δεν έχω ζήσει
σε ξένους τόπους
να ‘χω γνωρίσει
καινούριους τρόπους.
Σ’ ότι γνωρίζω
από ταξίδια,
τα ήθη, νομίζω
δεν είναι ίδια.
Νοιώθω οτι πρέπει
πως για τα ξένα
εσάς ν΄ ακούσω
κι άλλο κανένα !
Σεις το γνωρίζετε
και όχι άλλοι
που ξένα φάγατε
με το κουτάλι.
Σεις το στεφάνι
και φως μιας δάδας
κρατάτε όρθιο
νέας Ελλάδας !
Εύσημος μνεία
σε σας ανήκει
που κάθε σας χρεία
είναι μια νίκη !
.
CHЯISTOS P | Πολλές πατρίδες
έχω γνωρίσει
και όλες τούτες
μ’έχουν τιμήσει
με την αγάπη
με τη φιλία
μα δεν ανήκω
πια σε καμμία
την ύπαρξή μου
έχω μοιράσει
σε όσους τόπους
έχω περάσει
μ’όσους ανθρώπους
έχω δουλέψει
μ’οσες αγάπες
μ’έχουν μαγέψει
και μούχει μείνει
η νοσταλγία
για όλες τούτες
κ’η κάθε μία
έχει μια θέση
μες στην καρδιά μου
και είναι πάντα
πολύ κοντά μου
κ’αν πικραμένος
το ξέρω μόνο
πως η αγάπη
βγαίν’απ’ τον πόνο
εδώ προτείνω
μια ευκαιρία
να μην τελειώσει
η ιστορία
ξενiτεμένοι
εδώ να λέμε
τα βάσανά μας
μαζί να κλαίμε
και να γελάμε
πάλι αντάμα
μια κ’η χαρά μας
βγαίν’απ΄το κλάμα
Dimitri Favvas | Τι να σου πρώτο θυμιθώ;
κάμπο βουνά η θάλασσα;
Χώρα μου και πατρίδα μου,
του κόσμου καπετάνισσα;
όμως εγώ σε αρνήθηκα
και έφυγα μακριά σου,
όπως άλλωστε έκαναν
πολλά απτά παιδιά σου.
σε φτώχια εγεννήθηκα
λίγο πριν το πενίιντα,
και τώρα είμαι δυστυχώς
στα δεύτερα μου ήντα.
τότε ακολούθησα και εγώ
τους άλλους κάποια μέρα,
που είχαν ανοίξει γέφυρα
στο άγνωστο στα ξένα.
έτσι και γώ ξεμπάρκαρα
σε ξένη παραλία,
και από τότε βρίσκομαι
μακριά απτήν πατρίδα.
την επισκέπτομαι συχνά
και πάλι ξαναφεύγω,
μα δείνω την υπόσχεση
να μην πολύ μακραίνω.
estia | Σάν τήν Κύπρο χωρισμένη
Η δική μου η καρδιά
Γιατί έχει δυό πατρίδες
Και το ίδιο αγαπά
Τίς αγαπάω καί τις δυό
Δέν ξέρω αν είναι λάθος
Μα η αγάπη μου αυτή
Μου έχει γίνει πάθος
Στήν μιά είναι πού γεννηθηκα
Καί έχω μεγαλώσει
Μα καί η άλλη φρόντισε
Πολλά γιά να μου δώσει
Στήν Αυστραλία βρίσκομαι
Τήν Κύπρο μας θυμαμαι
Είναι κι δυό στα όνειρα
Τα βράδια πού κοιμάμαι
Έχουν και οι δύο δύναμη
Να δώ πιά θά νικήσει
Και τ΄άψυχο μου πιά κορμι
Στό χώμα της θά κλείσει
agrampeli | Οι δυό μας πατρίδες.
ποια αγαπάμε πιο καλά;
τη μητέρα; η τη μητριά;
εγώ τις έχω ξεχωρίσει,
τι θα κάνω; δεν έχω αποφασίσει.
όμως μέσα στο μυαλό μου
έχει μείνει το όνειρο μου.
χώμα Ελληνικό των Ελλήνων χώμα,
ας ήτανε να σκέπαζες και μένα
γιατί ντρέπομαι να ταφώ στα ξένα.
estia | Έχω τρεις μήνες να μιλήσω ελληνικά,
τρεις μήνες που δεν άκουσα δυο λέξεις,
γι αυτό να μάθεις πρέπει αραβικά,
όταν γυρίσω τις συνήθειές μου ν’ αντέξεις!
Έχω τρεις μήνες να δω ζωντανή,
γυναίκας πρόσωπο ή μορφή στο δρόμο!
Εδώ Άραβες, Ινδοί Πακιστανοί
άντρες παντού κυκλοφορούνε μόνο!
Έχω τρεις μήνες, ν’ απολαύσω ένα ποτό,
τρεις μήνες να διαβάσω εφημερίδα,
ούτε υπάρχει κάποιος άλλος να ρωτώ,
αν πεθάνατε ή αν ζείτε στη πατρίδα!
Τα γράμματα σου με τα νέα και τα φιλιά,
φτάνουν με καθυστέρηση από μήνα πιο λίγο
και όταν έρχονται είναι τόσο παλιά,
που προτιμώ πολλές φορές να μην τ’ ανοίγω!
Άλλη φορά μη με ρωτάς, αν σ’ αγαπώ
και πότε σχεδιάζω στην Ελλάδα να γυρίσω!
Να μείνω, όσο αντέξω έχω σκοπό
και πότε, μόνο εγώ θ’ αποφασίσω
name_dsp | Είναι ήδη καταχωρημένο. Το ξανακαταχωρώ εδώ επειδή νομίζω ότι έχει εδώ καλλίτερη θέση. Φυσικά αν υπάρχει κάποια αντίρηση θα το αποσύρω
Συνέβει πράγματ έτσι. Ο Νίκος είχε φτιάξει μιά σημαία με το σταυρό γαλάζιο.
Τις καραβάνες με φασόλια και με ρύζι*
τα μεσημέρια ένα φορτηγό μας φέρνει
τις αραδιάζει δίπλα σ’ενα γκρέμιο τοίχο
κι’οταν τελειώσουμε περμένει και τις παίρνει
τα βράδια μένουμε σε ξύλινες παράγκες
φταγμένες για ανύπανδρους στο Ρίο Ντόσι**
κι’άν ήμαστ’όπως λένε κάπου τρείς χιλιάδες
δεν μετρηθήκαμε ποτέ μ’ακρίβεια τόση
φτιάχνουμ’εδώ το εργοστάσιο Ουζιμίνας***
και πορτογαλικά η γλώσσα που μιλάμε
όμως τα βράδια σμίγουμε με τους δικούς μας,
τη γλώσσα μας και την πατρίδα δεν ξεχνάμε
μια μέρα κάπου βρήκε υλικά ο Νίκος
Ελληνική σημαία να κατασκευάσει
μα κεί που περιεργαζόμουν πως φαινόταν
είδα πως τον σταυρό γαλάζιο είχε φτιάσει
Και σκέφτηκα ότι ο χρόνος αλλοιώνει
τη σκέψη μας, τη μνήμη μας και τις συνήθειες
κι΄η ξενιτιά με τον καιρό μας μαραζώνει,
προσαρμοζόμαστε στις νέες μας αλήθειες.
*Το φασολόριζο, (ρύζι και φασόλια καφέ ή μαύρα) μαζύ με ένα κομμάτι κρέας, σαλάτα και ψωμί αποτελούσαν την καθημερινή δίαιτα στη Βραζιλία εκείνη την εποχή. Σ’αυτήν την περίπτωση, οι καραβάνες είχαν τρία πατώματα που εφήρμοζαν το ένα πάνω στο άλλο. Το ρύζι στο ένα, τα φασόλια στο άλλο και τα υπόλοιπα στο τρίτο.
**Rio Doce. προφέρεται Ρίο Ντόσι. Γλυκός Ποταμός
***Usiminas. Προφέρεται Ουζιμίνας. Σήμερα η πιο μεγάλη βιομηχανία επεξεργασίας σιδήρου στη Βραζιλία, ίσως και σε όλο τον κόσμο.
Dimitri Favvas |
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 12
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Συμμετοχές: agrampeli, Dimitri Favvas, estia, CHЯISTOS P, name_dsp | | | |
|
Dimitri Favvas
11-11-2006 @ 07:10 | Η τελευταία στροφή πολύ συγκινητική αλλά και αληθινή Agrampeli | | estia
12-11-2006 @ 01:49 | Ο μαρασμός είναι βαρύς
τους τρώει το σώμα,
η προσμονή τελειώνει πια
και μπένουνε στο χώμα.
Είναι μια μεγάλη αλήθεια αγράμπελη ::yes.:: ::smile.:: | | estia
12-11-2006 @ 01:52 | Ήταν δύσκολα τα χρόνια
κ' οι πολλοί δεν γυρίσαν,
στην καινούρια πατρίδα
τα ΟΣΤΑ τους αγίσαν.
η μοίρα μας Δημήτρη. | | CHЯISTOS P
12-11-2006 @ 02:38 | τα σέβη μου στους ξενητεμένους ! | | agrampeli
12-11-2006 @ 02:55 | Dimitri Favvas ωραίο το ποιήμασου και ωραία ενπνεύση είχες
estia σ΄εχαριστώ για τήν συμετοχή και το δικό σου ωραίο
CHRISTOS P πάντα μέσα είσαι σ΄ευχαριστώ πολύ εσύ από που είσαι?
::smile.:: ::smile.:: | | Dimitri Favvas
12-11-2006 @ 06:23 | Σας ευχαριστώ όλους. Προτείνω λοιπόν να μην κλείσει ποτέ αυτή η σελίδα και από εδώ να τα λέμε πρέα κάπου-κάπου | | estia
12-11-2006 @ 17:09 | Τα βάσανα μας μαζί να λέμε,
και να γελάμε πάλι αντάμα,
μια κι'χαρά μας βγαίνει απτο κλάμα.
Έτσι ειναι Δημήτρη, συγκίνηση χαρά γέλιο ετσι πρέπει να κάνουμε για να κρατιόμαστε στη ζωή. ::smile.:: | | estia
12-11-2006 @ 21:06 | Γειάσας ξενιτεμένοι και πονεμένοι ανά τον κάσμο. ::smile.:: ::love.:: | | agrampeli
13-11-2006 @ 04:43 | Χενιτεμενοι όπου κι αν βρίσκεστε
εδώ όλοι ενωθήτε
γιατί εγώ είμαι σήγουρη
πολλά έχετε να ποίτε ::smile.:: ::love.:: | | name_dsp
14-11-2006 @ 16:36 | Δημήτρη,
Ευχαριστώ για τις πληροφορίες και συμμετέχω με ένα γράμμα στη γυναίκα μου από τη Σαουδθκή Αραβία το 1984 | | Dimitri Favvas
14-11-2006 @ 19:10 | Ονειρευόμουν σ'ένα περιβάλλον Βραζιλιάνικο και κάποια φορά που ήλθε το Σεμίραμις στο Porto Alegre ενώ καταλάβαινα περίφημα τα Ελληνικά, όταν μιλούσα όμως με τους ναυτικούς, οι λέξεις ήρχοντο στα πορτογαλικά και τις μετέφραζα μέσα μου πριν τις προφέρω | | estia
16-11-2006 @ 06:11 | Δημήτρη ωραία τα ποίηματα, να μην τα αποσύρεις, ωραίος ο Νίκος ο Έλληνας, και εγώ έφτιαξα σημαία για το σπίτι μου, φτιάχνω μικρόυλες και τις δωρίζω στα παιδιά. ::smile.:: ::smile.:: ::smile.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
