| |
| | Ο κυρ- Φώντας |  | | | Άν σχολιάσετε, μόνο την ουσία παρακαλώ..... | | |
Εδώ και 2- 3 μήνες, έψαχνα τα παλιά μου και παρατημένα χαρτοκιβώτια, για να βρω ένα παλιό τετράδιο ! Όταν επιτέλους, και εντελώς τυχαία, το βρήκα, αισθάνθηκα ότι συμπληρώνεται ένα ακόμη κομμάτι από τα παζλ της ζωής μου.
Το τετράδιο περιείχε τα πρώτα μου παιδικά ποιήματα (γύρω στα 30) και μοναδικά μέχρι να ανακαλύψω, εντελώς τυχαία και αυτό, την παρούσα ιστοσελίδα, που μου κέντρισε το ενδιαφέρον να ξαναγράψω.
Από την παιδική μου συλλογή κρατάω -και δημοσιεύω σήμερα- μόνον ένα : τον «Κυρ – Φώντα», αφ’ ενός σαν φόρο τιμής στην ανεπίστρευτη εφηβική μου ηλικία, και αφ΄ ετέρου, γιατί εξέφραζε μα και θα εκφράζει την δικιά μου φιλοσοφία της Ζωής.
Παρ΄ ότι πολύ πρώιμο, το θεωρώ ίσως το ωριμότερο δείγμα της μέχρι τώρα στιχουργικής δουλειάς μου.
Δεν θέλω να το σχολιάσετε στο ύφος, γιατί το παραθέτω αυτούσιο, χωρίς διορθώσεις.
Θα σας ήμουν όμως ευγνώμων, αν σχολιάζατε την ουσία του, μη παραβλέποντας ότι γράφτηκε πριν πολλά χρόνια, όταν ήμουν τετάρτη γυμνασίου …
Ο κυρ- Φώντας
Χρόνια κύλησαν ογδόντα
στην καμπούρα του κυρ – Φώντα
από τότε που το φως του
πρωτοείδε ο οφθαλμός του !
Τώρα, χάνει πια το βιός του !
Και στου χάρου το κρεβάτι
περιμένει κάποιο άτι
π’ απαλά θα τον σηκώσει
και στον Άδη θα σιμώσει\
στα σκοτάδια να τον χώσει !
μες στο έρημό του σπίτι
ο καθένας θε να φρίττει !
Κει κορμί σκελετωμένο
Κει ντιβάνι ξεστρωμένο
Κει το τζάκι πια σβησμένο.
Κι ο κυρ – Φώντας ξεψυχούσε
και μονάχος βλαστημούσε
την κατάντια του την δόλια
σαν να μπήκανε στα κόλια
κάποιου ντουφεκιού τα βόλια !
Το αδύνατό του βλέμμα
που μισοσβησμένο ετρέμα
έστρεψε στο παραθύρι
όπου σάπιο είχε γείρει
στου βοριά το πανηγύρι..
Εκεί κάτω, στην αυλή του,
εθυμήθη την ζωή του :
τις ζεστές καλοκαιρίες
τις παλιές του τις φιλίες
και τις όμορφες κυρίες !
Εθυμήθη τα παιδιά του
που ‘ναι τώρα μακριά του
και του σκίστηκε η καρδιά του.
Και στο παγερό ντιβάνι
τρέχουν δάκρυα ποτάμι.
Τότ’ εσκέφθη κάτι άλλο
κι ένα δάκρυ πιο μεγάλο
κατρακύλησε στο στρώμα
και ξερόβηξε το στόμα
λες και βρίσκονταν σε κώμα !
Λίγη ώρα πια του μένει,
και ο χάρος περιμένει
να του πάρει το κορμί του
να του πάρει την ψυχή του
να του πάρει την ζωή του.
Τώρα φεύγει, δεν γυρίζει,
μυρωδιά νεκρού μυρίζει.
Να ! τον χάρο προσκυνάει
που με δόλο τον φιλάει
και στα χέρια τον κρατάει !
Με του Θάνατου την πάλη
οπού την ζωή του φράζει,
με την ύστατη πνοή
προς τον Θάνατο φωνάζει :
--«Στάσου Χάρε, μια στιγμή !
»Σε ικετεύω λίγο στάσου
κι τον πόνο μου στοχάσου :
Τι στην κτίση έχω αφήσει
που στον κόσμο θα θυμίσει
πως ο Φώντας έχει σβήσει ;
»Δος μου λίγη ώρα Χάρε,
κι ύστερα ξανά με πάρε !
Η ζωή μ’ αφήνει ρέστον !
Ποιοι θα λέγουν στις χαρές των
για τον Φώντα –Θιός σχορέσ’ τον ;
»Στην ζωή τι έχω κάνει
που την πίκρα μου θα γειάνει
όταν φίλους μου θα ενώνω
ύστερα απ΄ αυτόν τον πόνο ;
Ένα ΤΙΠΟΤΑ και μόνο !»
--«¨Ένα τίποτα και μόνο ;…
χμ ! Όχι Φώντα, δεν σε σώνω»
είπε ο χάρος με καμάρι
που του χάλαγε την χάρη
κι έκανε για να τον πάρει !
--«Ξενοφώντα, πές μου λίγο
πριν μαζί σου τώρα φύγω :
Πόσα χρόνια έχουν κυλήσει
κι οπού τά ‘χεις όλα κλείσει
πριν το όνομά σου σβήσει ;
»Ναι ! Το ξέρω ! Είναι ογδόντα,
φουκαρά μου Ξενοφώντα !
Τι ζητάς, αλήθεια τώρα !…΄
Να σου δώσω λίγη ώρα
και έχω πάρει τόση φόρα !
»Μέσα σ΄ όλα σου τα χρόνια
έχεις δει φουρτούνες, χιόνια,
καλοκαίρια, μέρες κρύες
και διχόνοιες και φιλίες,
χρονικά και ιστορίες !
»Μέσα σ΄ όλη τη ζωή σου,
δεν ευρέθη, για θυμήσου,
μια στιγμή ! Να πείς μια μέρα
πως αν φύγεις απ΄ την σφαίρα
θα αφήσεις μόνο αέρα ;
»Και δεν είπες : –Ας καθίσω
πριν τον κόσμο τούτο αφήσω
για να κάνω πράξη μία
να την πάρει η ιστορία ;….
….Και δεν έκανες καμία !
»Μον’ μια σκέψη είχες κάνει :
Στης αυλής σου το πλατάνι
να καθόσουν εκεί πέρα
βρωμισμένος απ΄ την λέρα
να κοιμάσαι νύχτα μέρα !
»Και ζητάς για να σε σώσω,
όταν το δρεπάνι υψώσω ;..!
Στα ογδόντα σου να βάνω
κάτι που να σε γλυκάνω :
ΜΙΑ ΩΡΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ !!!…»
Έτσι ο χάρος αφού είπε
τον αρπάζει χωρίς λύπη.
Κλαίει εκείνος ξεψυχώντας,
και στα δάκρυα αγκομαχώντας,
έσβησε για πάντα ο Φώντας !…..
- - - - - - -
Όποιος στη ζωή γερνάει
μ΄ εργασίες κι ιστορίες,
αυτουνού οι τελευταίες
οι στιγμές που θα περνάει
θά' ναι και αυτές ωραίες !
-.-
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 10
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Δεν υπάρχουν φτωχές λέξεις... φτωχά λόγια υπάρχουν ! | | | |
|
Dimitri Favvas
12-11-2006 @ 01:25 | Είναι θαύμα Χρήστο. Η τελευταία στροφή μοιάζει να είναι τωρινή. Ή κανω λάθος; | | CHЯISTOS P
12-11-2006 @ 01:32 | Δημήτρη, είναι η κεντρική ιδέα και είναι απο τότε.....
Καλημέρα σου ! | | ΑΙΟΛΟΣ
12-11-2006 @ 01:53 | Χρήστο ειλικρινά με αφήνεις άφωνο…
Έγραφες έτσι σε τόσο μικρή ηλικία..?
Μόνο θαυμασμός σου πρέπει…
Είναι αριστούργημα…
Να είσαι καλά και να γράφεις πάντα όμορφα…
Καλημέρα..
::smile.:: | | meliviotis
12-11-2006 @ 04:46 | Καταπληκτικό! Από μικρός φαινόσουνα πως θα γίνεις μεγάλος!!!! ::up.:: | | agrampeli
12-11-2006 @ 06:43 | πολύ με συγκήνισες Χρίστο φενεται ότι ο καθένας ότι χάρισμα
έχει τό φέρνει μαζί του από τήν στιγμή που γενιέτε δέν τό αποκτά μετά είναι δώρο Θεού γιά τόν κάθε έναν από μας σ΄ευχαριστώ γιαυτό που έστηλες ::smile.:: ::smile.:: ::smile.:: | | MARGARITA
12-11-2006 @ 08:17 | Θαυμάσιο Χρήστο σαν θεματολογία και σαν ροή όπως το γράφεις στη νεαρή ηλικία σου...μπράβο σου ...την καλησπέρα μου ::smile.:: | | Άθη Λ.
12-11-2006 @ 08:30 | σε χαίρομαι Χρήστο για το ώριμο μυαλό σου και τις συγκροτημένες σκέψεις σου.. από τότε...
δεν έχεις αλλάξει...
το ταλέντο και το χάρισμα που έχεις είναι Θείο Δώρο... ::rol.:: | | Τσακίρη Χαρά
12-11-2006 @ 12:00 | Αναυδη!!!!!!!!!! ::oh.:: ::oh.:: ::oh.:: Φοβερο το νοημα που περναει και αν δεν το εγραφες ......... ποτε δε θα μπορουσα να πιστεψω οτι ενα παιδι 15 περιπου χρονων θα μπορουσε να γραψει τετοιο αριστουργημα!!!!
Μπραβο σου!!! | | AETΟΣ
12-11-2006 @ 12:27 | Ειχες ταλεντο απο μικρος μπραβο!!!!
::smile.:: ::up.:: | | Θεοδώρα Μονεμβασίτη
12-11-2006 @ 14:52 | Καταλαβαίνω την αξία που έχει αυτό το τετράδιο. Για όλους μας εδώ μέσα, πιστεύω, έχει μια παράξενη δύναμη αυτό το τετράδιο. Ένα μόνο λέω στους stixoφίλους: ποτέ να μην το κοροϊδέψετε. Θυμώνει και μετά δεν μπορείς να ξαναγράψεις πια... Άτυχοι όσοι το χάνουν, τυχεροί όσοι το ξαναβρίσκουν...
Κρυμμένους είδα νοσταλγούς τη λήθη να σμιλεύουν
χαμένους είδα ποιητές που κρύφτηκαν μέσα στο χθες
τα σκόρπια τα κομμάτια σου ψυχή μου να μαζεύουν. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
