agrampeli
14-11-2006 @ 05:56 | γι’αυτόν κανείς δεν θα νοιαστεί
μόνο ο σκουπιδιάρης
που θα τον βρεί ένα πρωϊ
σκουπίδι να τον πάρει
ωραία το αποτύποσες ::smile.:: | |
estia
14-11-2006 @ 06:13 | Δέκα χιλιάδες τη βραδιά
εκείνοι που θερίζει,
μα τη δική του τη ζωή
ο χάρος φοβερίζει.
Κατάλαβα τη έφταιξε
και έχασε τα μυαλά του,
ποιός να νοιαστεί για δαύτονε
και την κακοτυχιά του.
έχεις τον τρόπο να μας συγκινείς Δημήτρη.
καλή σου μέρα.
::smile.:: | |
Dimitri Favvas
14-11-2006 @ 06:26 | Αυτή είναι η αλήθεια Agrambeli. Απ'ότι λέγανε τότε, ο σκουπιδιάρης μαζί με τα σκουπίδια μάζευε και όλους εκείνους τους πλανόδιους ζητιάνους που άφηναν την τελευταία τους πνοή σε κάποιο σταυροδρόμι. Και ήταν πολλοί.
Estia, δεν νομίζω στην περίπτωσή του να ήταν η ξενιτιά όπως ίσως φαντάζεσαι. Εγώ νομίζω ήταν ο πόλεμος. Μας έλεγε συχνά πως τη γυναίκα του την έκαναν σαρδέλες οι Γερμανοί. | |
nicolas
14-11-2006 @ 06:57 | Βιοματικό ποιήμα...σοκαριστικό το τελειωμά σου...μου άρεσε φίλε | |
Spartinos
14-11-2006 @ 11:02 | γι’αυτόν κανείς δεν θα νοιαστεί
μόνο ο σκουπιδιάρης
που θα τον βρεί ένα πρωϊ
σκουπίδι να τον πάρει
ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ::up.:: | |
CHЯISTOS P
14-11-2006 @ 11:05 | Η τελειυταία στροφή Δημήτρη, είναι σκέτη ανατριχίλα !
Αυτό είναι το αντίκρυσμα της ζωής για κάποιους ανθρώπους κι εκεί κι΄αλλού και οπουδήποτε ! | |
estia
14-11-2006 @ 12:42 | Ναι Δημήτρη τον πόλεμο εννοώ, όσο για τις σαρδέλες;
Θεέ μου τι τρόμε!!!!
καλό απόγευμα. | |
Αγνή
14-11-2006 @ 15:23 | Πολύ ευαίσθητο Δημήτρη,
νοσταλγώ τα της Βραζιλίας σου... | |
Dimitri Favvas
14-11-2006 @ 16:39 | Κι εγώ αγαπώ πολύ τη Βραζιλία Αγνή. Εκεί ένοιωσα άντρας. Ίσως καταφέρω ένα ταξιδάκι μέχρι εκεί μετά τα Χριστούγεννα | |
 |
