| |
| | H Λουλουδούλα |  | | |
Μια φορά και έναν καιρό σε κάποιο μακρινό δάσος υπήρχε ένα σκοτεινό σπίτι που όλοι οι χωρικοί φοβόντουσαν, ήταν λέγαν στοχειωμένο...
Και αυτό το λέγαν γιατί ενώ δεν έμενε κανείς έβλεπαν συνεχώς τον μάυρο καπνό να ξεπροβάλλει στο στόμα του τζακίου, ενω κάτι ακόμα περίεργο συνέβαινε...
Μια φορά τον χρόνο η πόρτα αυτού του σπιτιού άνοιγε, μα κανείw ποτέ δεν είχε αντιληφθεί κάποια ανθρώπινη παρουσία ανάμεσα στουw συγχωριανούς...
Μάλιστα οι ντόπιοι έλεγαν, πως απ' το σπίτι δραπέτευε το φάντασμα του κάποτε ιδιοκτήτη...
Η αλήθεια όμως είναι μία...
Σ' αυτό το σπίτι ζούσε κάποτε ένας άνθρωπος που είχε τους ωραιότερους όλων των κήπων,
τον ζήλευαν πολύ, άλλα τίποτα δεν του 'χε χαρισθεί.
Είχε μοχθήσει πολύ, με τον ιδρώτα του, με τον κόπο του είχε πετύχει όλα όσα ήταν μες στο σπίτι του...
Τον πιο πράσινο και πιο ζωντανό κήπο....
Μια μέρα όμως, κάποιος γείτωνας που τον ζήλευε παθολογικά και δεν άντεχε να βλέπει τους ανθρώπους να μην του δίνουν σημασία μαγεμένοι απ' το εξαίσιο φυσικό παλάτι του γείτωνα κηπουρού, αποφάσισε να του καταστρέψει τον κήπο...
Πηρέ λεει σκερπάνι, πήρε τσεκούρι, και την στιγμή που ο γείτωνας πήγε στις δουλειές του μπήκε και γκρέμισε τα πάντα...
Τα πάντα έκτός απ' ένα τριαντάφυλλο μαγικό, ήταν μαγικό γιατι μύριζε σ' όλο το χωριό, ενώ την ομορφία του θα ζήλευε και η ωραιότερη κόρη του κόσμου...
Όταν γύρισε λοιπόν ο κηπουρός μην αντέχωντας τον πόνο να βλέπει κατεστραμένη όλη του την τέχνη άφησε την τελευταία πνόη στο σπίτι του, στον κήπο του...
Από τότε όλοι φοβούνται πως το πνέυμα του κυκλοφορεί αναμεσά τους και το σπίτι είναι στοιχειωμένο...
Η αλήθεια όμως είναι άλλη...
Εκείνο το μαγικό τριαντάφυλλο δάκρυσε στο χαμό του αφεντικού του, αυτό το δάκρυ κύλησε πάνω στο μεγαλύτερο ανθό και γεννήθηκε ένα κορίτσι, το πιο όμορφο κορίτσι, η Λουλουδούλα...
Την λέγαν Λουλουδούλα, γιατί είχε την ίδια ξωτική μαγική μυρωδιά με το τριαντάφυλλο, τα ρούχα της ήταν φτιαγμένα από φύλλα λουλουδιών τροπικών ενώ στο κεφάλι αντί για μαλλία είχε ροδοπέταλλα...
Η Λουλουδούλα λοιπόν έμενε ώρες ατέλειωτες στο σπίτι του πατέρα της απέναντι απ' το ζεστό τζάκι να σκέφτεται, να ζει.
Να ζει, για να συνδέει ένα σπίτι, έναν κήπο , έναν εργατικό άνθρωπο και το πολύ ελπιδοφόρο εγώ της...΄
Έτσι λοιπόν αυτό το τζάκι ήταν κομβικό σημείο για μια ζωή που ερχόταν για μία που χε φύγει και για μία που προυπήρχε!
Τώρα σίγουρα θα αναρρωτιέστε για την πόρτα!
Κάθε χρόνο, μία φορά τον χρόνο όλοι οι κάτοικοι του χωριού, όλοι εκτός από έναν, τον γείτωνα έφερναν ε΄ναν ανθό σαν φόρο τιμής για τον καλύτερο κηπουρό του χωριού...
Κ' έτσι όπωσ κάθε καλή πράξη επιβραβέυεται, η αυθεντικότητα αυτής της αυθόρμητης πράξης άνοιγε την πόρτα στη Λουλουδούλα η οποία έιχε την ευκαιρία της μία φορά τον χρόνο ν' ανακαλύπτει την έξω ζωή...
Όμως η μικρή μας κόρη ποτέ δεν έφευγε μακρυά, απλά πήγαινε στο σπίτι του γείτωνα....
Ξέχασα να σας πω πως η Λουλουδούλα είχε μερικές μεταφυσικές ικανότητες.
Σαν μισός άνθρωπος μισό λουλούδι είχε την ικανότητα με ένα άγγιγμά της να μεταμορφώνει κάθε απλό λουλούδι σε μία οπτασία, σε ένα βασιλικό κήπο...
Έτσι κάθε χρόνο που έβγαινε απ' το σπίτι της και πήγαινε σ' αυτό του γείτωνα του μεταμόρφωνε κι από ένα λουλούδι σαν σε αυτά που είχε ο πατέρας της.
Αυτό γινόταν κάθε χρόνο και για πέντε χρόνια.
Και η αλήθεια είναι πως ο γείτωνας ένιωθε τερράστιες ενοχές για αυτό που είχε κάνει...
Νόμιζε πως το πνεύμα του γείτωνα μεταμόρφωνε τα λουλούδια του, φοβόταν, μα αυτό δεν είχε σημασία...
Σημασία είχε ότι είχε μετανιώει ήταν γεμάτος τύψεις για την πράξη του και κάθε μέρα τον βασάνιζε ο άσχημοσ του εαυτός μέχρι τα ενδότερα της ψυχής του...
Έτσι μια μέρα,μετανιωμέμος βαθιά, μαζί με τους αλλους γίτωνες σε μια άκρως συνηδειτοποιημένη πράξη πήγε και αυτός ένα απ' τα λουλούδια του στο σπίτι του νεκρού κηπουρού!
Και έγινε θαύμα!
Σε ένα δευτερόλεπτο, ο ανθος του μεταμορφώθηκε και εμφανίστηκε ο κηπουρός!
Το σπίτι του έγινε πάλι όπως πριν, το τζάκι δε φουγάριζε ολημερής πλέον, η Λουλουδούλα έγινε η αγαπημένη κόρη του κηπουρού, το σπίτι η΄ταν όπως πριν και τουσ χωρούσε όλους, ενώ ο γείτωνας δεν ξαναζήλεψε ποτε και γίναν όλοι τους πολυ πολυ καλοί φίλοι...
Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Η μεγαλύτερη άγνοια είναι η βεβαιότητα της σιγουριάς. | | | |
|
meliviotis
16-11-2006 @ 17:31 | ::smile.:: | | Ηλιαχτίδα
17-11-2006 @ 00:09 | Τι να πω τωρα........οτι ετσι κιλλιως λατρευω τα παραμυθια?? αυτο ειναι γεγονος...
Οτι πιο ομορφο ακουσα ήταν αυτο το ονομα...
Λουλουδουλα... ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | agrampeli
17-11-2006 @ 05:45 | Εκείνο το μαγικό τριαντάφυλλο δάκρυσε στο χαμό του αφεντικού του, αυτό το δάκρυ κύλησε πάνω στο μεγαλύτερο ανθό και γεννήθηκε ένα κορίτσι, το πιο όμορφο κορίτσι, η Λουλουδούλα
πολυ ωραία αφήγειση ::naugh.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
