| |
Ρίχνω χρυσόσκονη στον κήπο των ονείρων,
και γεφυρώνω χάσμα ένοχης ψυχής.
Ήμουν στα χέρια σου νεκρής αγάπης είρων,
και σ' εφιάλτες χωρισμών επιτυχής.
Δαμάζω σύννεφα μα χάνω την πορεία,
προς την εξέλιξη της όποιος ηδονής.
Ήταν τα γέλια σου καρφί στην αρτηρία,
του ερωτά μου κι ο θυμός ευθυτενής.
Ο εθισμός της αμαρτίας μαύρη ξέρα,
που πάνω βούλιαζαν λαχτάρες μαγικές.
Εμείς φορέσαμε στο "είναι" λάθος βέρα,
και στα προβλήματα μας λύσεις βολικές.
Ομίχλη πότιζε το άδειο μας κουφάρι,
κι ο ήλιος έσβησε σαν κέρινο φιλί.
Εγώ ξανά μόνος στης μοίρας το σαφάρι,
κι εσύ σ' αγρίμια να ζητάς την οφειλή.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
