| |
[align=center]ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ
Κάποιες σκέψεις δεν πρέπει να ειπωθούν...
Ούτε να μου χαρίσουν μια εμφάνιση
μέσα στο λυκόφως του μυαλού μου.
Όσο ερωτικές κι αν είναι,
όσο μειλίχιες κι αν μοιάζουν,
όσο κι αν ζωγραφίζονται με τη ''μέλανο χολή''...
Υποσχέσεις που ίσως μεταμφιέστηκαν
με το πέπλο της υποκρισίας,
που ίσως μείνανε καρφιά χωρις ουσία.
Κάποιος είπε πως τρία πράγματα
δεν γυρίζουν
ποτέ πίσω...
Το βέλος που εκτοξεύθηκε,
ο λόγος που ειπώθηκε
και
η μέρα που πέρασε...
Δεν θλίβομαι τόσο για το βέλος,
ούτε καν για τον λόγο...
Μονάχα για τη μέρα που πέρασε.
Μια ημέρα που δεν πρόλαβα να ζήσω,
που είπα αρκετά,
που θυμήθηκα λίγα,
που προσπέρασα πρόσωπα
και
αναμνήσεις...
Μια ημέρα που ο ήλιος ανέτειλε νωρίς,
κι άλλοτε έδυσε αργά.
Ισως δεν είναι μόνο μια...
Τις μετρούσα κάποτε...
Αλλα τώρα θέλω να γυρίσω
το χρόνο στη γέννηση του.
Μην ξεστομίσεις αυτή τη λέξη!!!
Ξέχασε τη απλά...Θάψε την βαθιά στη λίμνη που πεθαίνεις κάθε πανσέληνο...
Οπως έχουν κάνει πολλοί.
Σαν πόρνη που τα θέλγητρά της,
μετα από χρόνια,
γίναν νόθα και ψεύτικα.
Μέρα που πέρασε...
Σελίδα,σαν κι αυτή,άλλαξε.
Κλείνω τα μάτια.
Κλείνω τα αφτιά μου.
Αλλα η σιωπή είναι τόσο εκκωφαντική
σαν τη νεκρώσιμη ακολουθία
μιας καμπάνας.
Κάτι που θές να σταματήσεις
μα δεν μπορείς.
Γλυστρούν οι λέξεις απο τα χέρια μου.
Κάποιες,μίκρες θα'λεγα,κρύβουν
τη λάμψη μιας αυγουστιάτικης νύχτας πάνω στο Λυκαβητό
κι άλλες,φανταχτερές όπως τις φαντάστηκα,
δεν έχουν να κρύψουν τίποτα
-θέατρο γυμνό-.
Ισως μια υποκρισία μονάχα κυλά
στις φλέβες τους
αιώνια τωρα.
Κρύβω το πρόσωπό μου
μήπως γλυτώσω, σαν τα μικρά παιδιά
από τα τρομακτικά παραμύθια...
Μονο που εγώ κρύβομαι απο τη πραγματικότητα.
Οταν κλείνω τα ματια τρομάζω πιο πολύ.
Ο καθρέφτης του εαυτού σου
είναι η χειρότερη τιμωρία στο τέλος της μέρας.
Πιστεύεις πως δεν υπάρχει
μα δεν θ'αργήσει η στιγμή
που η αλήθεια θα λάμψει και θα σβήσει
σε κάθε σπασμένο του κομματι.
Κι αυτό που ίσως κάνω τώρα;
Σαν το πουλί,
μαλλον,
που ενώ είναι στο κλουβί
κελαηδάει.
Οχι πια γιατί είναι ο τρόπος ζωής του,
αλλα γιατί το έχει ανάγκη
να νιώσει
και
παλι
πουλί.
Ο ήχος μια ξεκούρδιστης κιθάρας
με φάλτσα ακόρντα
και
πρόχειρα βαλμένες χορδές
ντύνει μουσικά
αυτό
που κάποιοι
ονόμασαν ποίηση,
κατάρα...
Πες το όπως θές!!!
Οτι λέξη κι αν υπάρχει
είναι αόρατη
για να
τη ντύσει.
Και η ουσία είναι...
Ξημερώνει!
Φέρτε μου τη μάσκα γρήγορα!
Και η παράσταση αρχίζει...
Καλή σας διασκέδαση!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
