| |
Πόσο θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια...
Τουσ τσακώμους στισ αλάνες στο ποδόσφαιρο
τις ματωμένες μύτεσ και τα γδαρσίματα στα πόδια...
Τόσα γδαρσίματα όσα και της ίδιας της ζωής(όλοι δεν έχουμε κι απο ένα της σημάδι;)
Και καθώς η μπάλα εκανε τα γκέλ της θυμάμαι όταν περνούσε
ο πρώτος μου έρωτας απο τη πλατεία εγώ σταμάταγα να τη κοιτάξω λίγο,
να πάρω δύναμη να συνεχίσω να παίζω με όλο μου το είναι...
Αλλα η μπάλα με προλάβαινε και έμπαινε το γκόλ απο την αντίπαλη ομάδα...
Και όλοι με κοροιδευαν γιατί αγαπούσα ένα κορίτσι...
Ακόμα θυμάμαι ακόμα τη μάνα μου να φωνάζει να πάω σπίτι
γιατί το πρωί έχω σχολείο...Πανάθεμα το...!!!!
Αφου σου είπα ρε μανα τα μαθήματα τα έκανα...Τί με κυνηγάς και τα παιδιά με κοροιδεύουν;
-Εχεις να κάνεις μπάνιο κοίτα πως έχεις γίνει...Σήμερα το έβαλες..
Αναρωτιέμαι αν εισαι γιός μου εσύ η του διαόλου....
Α ρε μάνα...Σ αγαπώ κι ας είμαι διαόλου κάλτσα...
Ακόμα θυμάμαι πολλά που αν κάτσω και τα γράψω δεν φτάνουν ένα έπος να τα αφήσω
πάνω του να υψωθούν....Βλέπεις όλων μας τα παιδικά τα παιδικα τα χρόνια είναι έπος...
Κι άλλ πολλά..ΟΙκοδομή με το πατέρα να φωνάζει κεραμίδια να κουβαλήσω,
τις κοπάνες τις εκδρομές...Να σαι καλά ρε Ακη που μου τα θύμισες...
Κι ας είναι σήμερα η μέρα που η καρδιά σου σταμάτησε
μ'εκείνη τη κεφαλιά...Για μένα θα είσαι πάντα το παιδί που δεν έκλαψε ποτέ..
Να σαι καλά...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
