| |
Σε μία έπαυλη γεμάτη απ' αναμνήσεις,
ζούσε πριγκίπισσα η λέξη μοναξιά.
Χρόνια περίμενε εσύ να μεριμνήσεις,
να σκοτωθεί με μιας αγάπης φυσηξιά.
Κάθε απόγευμα καντήλια πόθου σβήναν,
κι οι νύχτες όλες μ' επίκεντρο το χθες.
Κάθε πρωί να είσαι σίγουρη αφήναν,
στην αγκαλιά της πολλές ψεύτικες ευχές.
Ήτανε όμορφη μα κι άκομψη στο βάθος,
και ζάρες όργωναν το φτωχικό της νου.
Είχε χαλύβδινη ασπίδα προς το πάθος,
του κάθε αχόρταγου για έρωτα εχθρού.
Εκεί αγέρωχη χαιρέτιζε το πλήθος,
από αλλόφρονα της μοίρας ξωτικά.
Μια μεταξένια της ματιά με λίγο ήθος,
κι όλα τραπήκαν σε φυγή καρτερικά.
Πάντα βαθιά μες την καρδιά θα υπακούω,
όταν εκείνη διατάζει να ξεχνώ.
Πάντα τον κώδωνα κινδύνου εγώ θα κρούω,
σαν το φαινόμενο αυτό γίνει συχνό.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
