| |
Συχνά αφήνομαι στην δέηση της νιότης,
σαν νυχτολούλουδο την μέρα προσκυνώ.
Ήπια ενέργεια παράλογη σαν πότης,
του χωρισμού και τώρα πλήξη διακινώ.
Μια ευτραφής δειλή απόγνωση ο κόσμος,
σαν κλιμακώνεται η ανάγκη για στοργή.
Κνησμό της σκέψεως που έφερνε ο δυόσμος,
της απουσίας σου για φρούδα υποταγή.
Μια αχνή στον ουρανίσκο μου πορεία,
θυμάται ένοχα τον άλλο σου εαυτό.
Σκόρπια κοιτάσματα αγάπης σ' εφεδρεία,
για επιστράτευση του χθες στο νοητό.
Και οι αλήθειες να φθονούν την αταξία,
και η υγρασία να φεγγίζει τις στιγμές.
Λίγες μας λέξεις φεστιβάλ στην απραξία,
πολλά φεγγάρια στων ονείρων τις ρωγμές.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
