alter
30-01-2007 @ 11:17 | ...ανοητοι ,ναι, και ξεχναμε πως ειμαστε απλως περαστικοι απο
τη γη..ασε που ξεχασαμε τον Θεο,γιατι οι ανοητοι θαρρουμε τους
εαυτους μας θεους.. ::up.:: | |
name_dsp
30-01-2007 @ 11:21 | Ο απρόσμενος άνεμος έφτασε έως εδώ και μάς πήρε μαζί του σε ένα ταξίδι ευαισθησίας νοσταλγίας και επιθυμίας να περπατήσομε στα Αστερούσια.
Να είσαστε όλοι καλά,
στο χάδι του ανέμου
και στα χέρια του Θεού.
Χαμόγελα και φιλάκια σε όλη την οικογένεια!
| |
silmariel
30-01-2007 @ 11:35 | όλο άψογο μα η τρίτη στροφή.. ::theos.:: | |
« Ακρόνειρο »
30-01-2007 @ 12:12 | Από τον τίτλο μέχρι την τελευταία τελεία υπέροχο!
Καλησπέρα. | |
justawoman
30-01-2007 @ 15:35 | Δύο ποιήματα σ' ένα!
και τα δυο υπέροχα
Γεια σου Καιάδα μου, πάντα ισορροπημένος
με λόγια που μετράνε στις ψυχές μας
| |
Αστεροτρόπιο (Jeny)
30-01-2007 @ 15:44 | είχα μια σβούρα που παιζα στην άκρη του γκρεμού μα μοναχή την άφησα να πέσει... με βρήκε απροετοίμαστη.
Κωστή η παρουσία σου ανεκτίμητη. Κι όχι μόνο γιατί σπανίζει. | |
Αγνή
30-01-2007 @ 18:13 | Όλο υπέροχο, μα το "επιτέλους" αποπνέει
προσμονή. Γιατί;;;;; | |
geo
31-01-2007 @ 04:33 | ...γιατί ξέρουμε ότι θα πεθάνουμε. Ο σκύλος δεν έζησε με τη γνώση του θανάτου γι'αυτό εξασφάλισε τον παράδεισο.
"Φωτογράφησες" τη στιγμή υπέροχα! | |
keadas
31-01-2007 @ 05:26 | Σας ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια.. | |
Αγνή
31-01-2007 @ 17:14 | Δεν μου απάντησες όμως.... | |
 |
