| |
| | Έλα να φτιάξουμε το πάζλ |  | | | Δικο μου το εργο. Διαλεγω να παιξω και τους δυο ρολους. Εαν θες διαλεγεις κι εσυ. Μονο να θυμασαι, εαν εαυτον ταυτισεις, πρωτος εσυ να φτυστεις και κατοπιν να με φτυσεις | | |
Καλως ηρθες!
Ελα να φτιαξουμε το παζλ.
Οχι, οχι να παιξουμε παζλ.
Να το φτιαξουμε εννοω!
Α ξερεις...
Εμενα δεν μου αρεσουν τα ετοιματζιδικα παιγνιδια.
Μου αρεσει να τα φτιαχνω μοναχος μου.
Οχι μονο τα παιγνιδια. Τα παντα.
Θα θελα να μπορω να φτιαξω τα παντα μοναχος μου.
Να ανακαλυψω τον τροχο κι ας εχει ανακαλυφθει.
Να ανακαλυψω τις ηπειρους,
να σκαρφαλωσω τα πιο ψηλα βουνα για πρωτη φορα
Ναι βρε, πρωτη φορα θα ειναι.
Η δικη μου πρωτη φορα!
Τα παντα σου λεω, μου αρεσει να φτιαχνω μοναχος μου τα παντα.
Να για αυτο γραφω αλλωστε.
Μου αρεσει να το εχω γραψει εγω αυτο που θα διαβασω!
Ετσι και μ'αυτο εδω το παζλ.
Δεν θα παιξουμε.
Θα το φτιαξουμε.
Να, θα παρουμε ενα μεγαλο κομματι χαρτονι και πανω κει θα κανουμε μια ζωγραφια.
Δεν σε ακουσα;
Οριστε;
Θες ενα ολανθιστο λιβαδι και μες την μεση ενα αλογο να καλπαζει;
Με συνχωρεις, αλλα δικη μου ηταν η ιδεα για το παζλ, οποτε εγω θα διαλεξω και το θεμα.
Το οποιο και το εχω διαλεξει ηδη...
Μια πηγη, εκει ψηλα στο βουνο...
Ενα ποταμι να γεννιεται απ' την πηγη...
Να κατεβαινει αγαρμπα την αποτομη πλαγια του βουνου...
Κι υστερα, επειτα απο ενα μακρυ κι επιπονο ταξιδι να απλωνεται στον καμπο...
Εκει ν'αρχιζει πορεια ατελειωτη, μακρινη...
Στο τελος, μεσω ενος καταρακτη, να χανεται στο χαος...
Και καπου, στην πορεια του ποταμου, τοποθετουμε μια πιρογα...
Και στην μεση της πιρογας εναν επιβατη...
Εσυ;
Εγω;
Καποιος αλλος;
Ισως κι ο καθενας, στην δικη του πιρογα μες το ιδιο το ποταμι...
Εγω εβαλα το θεμα.
Τον τιτλο τον αφηνω ελευθερο.
Ο καθεις οπως αρεσκεται...
Ο αισιοδοξος, αν θελει, μπορει να το πει... "πορεια στην ζωη"
Ο απαισιοδοξος, ισως και να το πει... "πορεια προς τον θανατο"
Ο περιεργος... "πουθε με πας πιρογα μου καλη"
Κι ο μαθηματικος, μαλλον θα μετρηση την υπο διανυση αποσταση κι υστερα διαιροντας την δια την ταχυτητα της πιρογας θα καταληξει στον αριθμο Χ δημιουργωντας τον τιτλο "Απο το Α στο Ω εις χρονον Χ"
Εγω δεν θα βαλω τιτλο.
Εγω μονο θα παγωσω την εικονα.
Να σταματησει το νερο να κυλα.
Ο ανεμος να λυγαει τα φυλλα των δεντρων στην ακροποταμια.
Κι ο ηλιος να παγωσει αντικαθιστωντας το ολολαμπρο του χρωμα με αυτο το αρωστημενο κιτρινο ανθρωπινο κατασκευασμα.
Κι υστερα...
Θα κοψω την ζωγραφια σε χιλια μυρια κομματια.
Θα καλεσω την πνοη μου...
Εκεινη απο μεσα μου...
Την πιο δυνατη μου...
Εκεινη που 'χω μεσα μου βαθεια για να σβηνω τα χιλια οχτω κερια των γενεθλειων μου...
Και θα της ζητησω να παιξουμε μαζι...
Ολοι μαζι...
Εκεινη, θα φυσηξει δυνατα, να σκορπισει παντου στον αερα τα κομματια του παζλ...
Εγω, θα γυρνω σαν μικρο παιδι εδω κι εκει να τα μαζευω...
Κι εσυ...
Εσυ θα φτιαξεις το παζλ...
Οριστε;
Δεν βλεπεις;
Ειναι σκοτεινα εδω μεσα;
Μα κοιτα εκει...
Εκει ψηλα...
Ο ηλιος λαμπει!
Βεβαια απ' την πισω μπαντα του πλανητη, βασιλευει το σκοταδι.
Κι ομως, ο ηλιος, στη πισω μπαντα του, λαμπει εξισου οσο και μπροστα.
Για τα σιδερα;
Μα ειμαι στα σιδερα!
Δεν βλεπεις τα δυο μου χερια που 'ναι σφιγμενα πανω στα σιδερα;
Δεν ακους τον ηχο της φωνης μου που αλοιωνεται καθως περνα αναμεσα απ' τα σιδερα;
Το μονο ερωτημα ειναι...
Πρεπει να ειμαι απο κει η απο 'δω απο τα σιδερα;
Κι αν ημουν απο κει;
Θα με ακουγες;
Κι αν με ακουγες, θα με ακουγες οπως τωρα η αναποδα;
Κι αν με ακουγες αναποδα, ο ηλιος δεν θα εξακολουθουσε να λαμπει ολογυρα του;
Η γη δεν θα περιμενε τον ερχομο του ηλιου για να βρει το φως;
Ετσι ειναι που λες...
Με φως δανεικο βλεπουμε...
Το μονο αλλο φως που υπαρχει ειναι εκεινο της σκεψης μας...
Μα αυτο, ειναι σαν κερι που τρεμοσβηνει...
Ναι, υπηρξαν και υπαρχουν και εκεινα τα λιγα τα "φωτισμενα μυαλα"
Μικρες αναλαμπες φωτος...
Για σκεψου ομως...
Εξιμησι δισεκατομμυρια ανθρωποι υπαρχουν αυτη την στιγμη στην γη.
Κι αλλοι τοσοι υπηρξαν στο βαθος της ιστοριας.
Ενα συνολο δεκατριων δισεκατομμυριων ανθρωπων!
Φαντασου να ηταν δεκατρια δισεκατομμυρια φωτισμενα μυαλα...
Θα εβγαζαν τοσο φως που θα εκαναν τον ηλιο να παγωσει απ' την ντροπη του...
Θα φωτιζαν ολοκληρο τον γαλαξια σαν μια τεραστια εκρηξη διαρκειας δισεκατομμυριων ετων...
Θα εστελναν την λαμψη τους στα περατα του κοσμου...
Κι εσυ μου λες, δεν εχεις φως να δεις τα κομματια του παζλ...
Μηπως τελικα ειναι πιο ευκολο να περιμενεις δωδεκα ωρες να ανατειλει ο ηλιος;
Μηπως τελικα εχεις μαθει να ζεις με δανεικα;
Τα κομματια ειναι εδω.
Εγω μιλαω,
εσυ ακους.
Με ακους;
Μαλλον οχι.
Με διαβαζεις.
Κι υστερα σκεφτεσαι.
Σκεφτεσαι;
Μαλλον οχι.
Μαλλον ακους οτι διαβαζεις.
Γιατι ο ηχος ειναι σαν ζωγραφια.
Και κει τα πραγματα ειναι απλα.
Αν δεις χρωματα ατακτως εριμενα πανω σε ενα πανι, τοτε του μπογιατζη του επεσε η μπογια.
Εκτος...
Εκτος κι αν απο κοινου συμφωνηθει η αξια του εργου.
Η αν ερθει ο ειδικος να γνωμοδοτησει.
Εκει, ανακαλυπτεις πλεον, οτι ο κυριος Πικασο δεν ητο μπογιατζης αλλα μεγας ζωγραφος.
Δεν διαφωνω, κρυβει ευκολια ο ηχος.
Και ασφαλεια.
Διαβαζεις και ακους.
Ειναι η αναγνωρισημοτητα του ηχου που σου μεταφερει το κοινο αισθημα
Κι εσυ ακολουθεις....
Διοτι αν διαβασεις και σκεφτεις, τοτε ισως συμφωνησεις.
Μα δεν θα συμφωνεις εσυ.
Θα'ναι η σκεψη σου που θα συμφωνει.
Και η κριση.
Κι ισως αντιθετως προς τας υποδειξεις του ειδικου.
Κι ισως αντιθετως προς τας ορεξεις του κοινου.
Μα δεν αντεχεις να εισαι μια φιγουρα γραφικη.
Η αποδοχη ειναι ζητουμενο.
Εσυ;
Με ποια κριτηρια δινεις την αποδοχη σου;
Δεν βαριεσαι, ετσι κι αλλιως, σε δωδεκα ωρες ο ηλιος θα ανατειλει ξανα.
Και θα ανατειλει, ειτε εισαι η σκεψη σου, ειτε η ψηφος του κοινου.
Κι εσυ;
Τι θες να εισαι εσυ;
Να εισαι σκεψη, η οπαδος;
Οπαδος ολων των αυθυπαρκτων, των αυτονοητων, των αυταποδεικτων και ολων εκεινων που φυσσουν μανιασμενα να σβησουν το κερι σου, πριν καν να φτασεις στην ακρη του καταρακτη;
Και τελικα τι ζητας;
Οριστε;
Να περνας καλα;
Συγνωμη αλλα δεν μπορω να μην στο πω.
Συγνωμη αλλα εισαι γελοιος.
Η μαλλον οχι, οχι γελοιος.
Μικρος. Εισαι πολυ μικρος.
Ολο γυρνας και μιλας με περηφανια τιμη και δοξα και καμαρι για ολους εκεινους που αφησαν την πνοη τους για να ζησεις εσυ ελευθερος και τωρα τι κανεις;
Γινεσαι σκλαβος της τεμπελιας σου.
Παραδινεσαι ανευ ορων.
Και ξερεις κατι...
Εισαι και γελοιος οπως προειπα.
Διοτι αν κληθεις, θα πας να αφησεις κι εσυ την τελευταια σου πνοη για να ζησουν ελευθερα τα παιδια σου.
Ενω τωρα, εφοσων δεν εχεις κληθει, τους αρνεισαι την σκεψη σου...
Την ζωη σου....
σσσσ... προσεχε τι τιτλο θα βαλεις...
Το κοινο καραδοκει να σου φορεσει τον τιτλο του "γραφικου"...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
| | Ορίζοντας με(μου;) | | | |
|
Γιώργος_Κ
14-02-2007 @ 00:57 | Πόσα κομμάτια είναι το παζλ Γιώργη? ::xmas.:: Ξέρεις, μέχρι τα 1500 έχω εξασκηθεί, παραπάνω όμως όχι ! | | EKI
14-02-2007 @ 02:18 | Δεν άλλαξες χάπια ακόμα;
αφού αυτά σε χαλάνε αγόρι μου,
από το σχόλιο κιόλας με μπέρδεψες,
που να διάβαζα και παρακάτω.............
Θα τα πούμε την άλλη εβδομάδα...και περαστικά για το πόδι | | Αστρογιογγι
14-02-2007 @ 02:58 | Αν και δεν τα μπορω τα παζλ...εκατσα και το διαβασα...
και γραφεις πολλες αληθειες...βγαζει και γελιο!...
μ'αρεσε παρα πολυ...+ οτι μου δινεις μερικες ιδεες
για περισσοτερη μελετη...το τελος φιλε κορυφαιο...
με γεμισες ενοχες και θα πρεπει να σ'ευχαριστησω...χα!
να'σαι καλα | | ΠΑΡΑΠΟΙΗΤΗΣ
14-02-2007 @ 03:39 | Πολύ ωραίο το κατεβατό σας Κε kin.
Τα συχαρίκια μου και την καλημέρα μου. | | MARGARITA
14-02-2007 @ 04:28 | ::love.:: ::hug.:: ::smile.:: | | agrampeli
14-02-2007 @ 04:59 | Τα παντα σου λεω, μου αρεσει να φτιαχνω μοναχος μου τα παντα
πολύ ωραίο το παζλ σου αν θέλεις βοήθεια εγώ ειμαι εδώ ::yes.:: | | ftx
14-02-2007 @ 06:58 | ρε κιν, είπα σήμερα να κοιτάξω λίγο καμμιά δημοσίευση
από κανένα γνωστό από τα παλιά, και βρήκα αυτό το
μακρυνάρι... δεν έχω υπομονή να το διαβάσω | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
