| |
Η νύχτα φόρεσε ξανα το μαύρο πέπλο
σαν στοργική μητέρα αγκάλιασε την πλάση
κι ένα σπουργίτι μοναχό ζητά βοήθεια.
Ένα σπουργιτι αδύναμο, καχεκτικό
σπόρους ζωης αναζητά σαν πεινασμένος τίγρης.
Απίστευτο η δύναμη της θέλησης τι κάνει...
Και ξάφνου μια μπόρα αρχινά εμπρός του,
μια καταιγίδα αλλιώτικη απ' τις άλλες.
Απίστευτο η δύναμη της θέλησης τι κάνει...
Μια θύελα τροφής εχόρευε μπροστά του,
μια πανδαισία χρωμάτων κι αρωμάτων.
Απίστευτο η δύναμη της θέλησης τι κανει...
Αλίμονο τι βλέπει το σπουργίτι εκείθε,
τον εαυτό του να ζητα βοηθεια...
Ολούθε γυρω του σπυριά μα δε τα τρώει,
κι απ' τους περαστικόυς ζητά συγγνώμη.
Τα σφάλματα του τα θωρεί και μετανοιώνει,
σπόροι της θέλησης πάντως αυτοί δεν ειναι
μάλλον πρωτότοκοι της επαιτείας.
Το είναι του αγναντεύει από ψηλά
την ώρα της ασπλάχνου κρίσης.
Χοντρές νιφάδες καλύπτουν το κορμί του
κι ενα γίνεται με την παγωμένη νύχτα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
