Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: O Χάρτινος Καράβης
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130577 Τραγούδια, 269413 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 O Χάρτινος Καράβης
 παλιό..που χρόνος για νέα...πίεση...καλημέρα
 


[I]Απίθωσε στους κάμπους της θάλασσας
ένα σκαρί νιόβγαλτο.
Πρώτη φορά τον έβλεπα , ξωμερίτης.. ;

Σύννεφα , γοργοσύννεφα γιομάτα απειλές κι αητόνυχα
Φουσκώνουν βιαστικά πανιά , μυαλά.. Και στήθη.

Αυτός κοίταζε το καράβι που ξανοιγόταν πίσω
απ’τον μαρμάρινο κρουνό του συντριβανιού..
Μόνο..

Μόνο ένα γέλιο έτρεξε από τη μια μεριά του μάγουλου ως την άλλη.
Λίγο πιο κάτω απ’την ουλή-
σα φερμουάρ ξάνοιξε και φανέρωσε μια κίτρινη σειρά από οδόντες σα γραναζιού χαλασμένου.
Μόνο ένα γέλιο
σαν του παιδιού , που, Αγιοβασιλιάτικα του χάρισαν μια ρόδα και μια τροκάνα..

Ίσα που πρόλαβε να το ιδεί να στρίβει στα ζερβά.
Γύρισε κατ’αλλού τη ματιά
Περίμενε , περίμενε..

Δεν βγήκε απ ’την άλλη !
Περίμενε , περίμενε..

Εκεί είν ακόμη..

Είν’ ο τρελός της πλατείας Σπάθα
Ο Χάρτινος Καράβης[/I]


{Α}



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 9
      Στα αγαπημένα: 1
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αταξινόμητα
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Ο κιμάς κόπτεται παρουσία του πελάτη
 
Ηλιαχτίδα
22-02-2007 @ 05:05
::kiss.::
Αστρογιογγι
22-02-2007 @ 05:06
μαγεύτικα...Ασσε!...καλησπερα
Nocturna_
22-02-2007 @ 05:11
Ο Χάρτινος Καράβης σου..μου θύμισε τους γλάρους του Η. Βενέζη..
Η ίδια θαλασσινή μελαγχολία..
Η ίδια γλυκύτητα..
Σα να μου'λειψε η θάλασσα μέσα απ'τα μάτια ενός βράχου..

Φιλιά σου Πρίγκηπα..
χρήστος
22-02-2007 @ 05:35
πολύ όμορφο φίλε μου, καλημέρα
KTiNoS
22-02-2007 @ 07:44
::smile.::
Σελίνα
22-02-2007 @ 09:18
αχ, ωραίο
Palioxaraktiras
22-02-2007 @ 10:30
Με την Ελενη κι εγω
μου θυμισε αυτον που θυμισε στην ελενη
χαχαχαχαχαχαχα
FRACTALS
22-02-2007 @ 14:21
Στο στήθος μου η πληγή ανοίγει πάλι
όταν χαμηλώνουν τ’ άστρα και συγγενεύουν με το κορμί
μου
όταν πέφτει σιγή κάτω από τα πέλματα των ανθρώπων.

Αυτές οι πέτρες που βουλιάζουν μέσα στα χρόνια ως πού
θα με παρασύρουν;
Τη θάλασσα τη θάλασσα, ποιος θα μπορέσει να την εξαντλήσει;

Βλέπω τα χέρια κάθε αυγή να γνέφουν στο γύπα και
στο γεράκι
δεμένη πάνω στο βράχο που έγινε με τον πόνο δικός μου.....

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ «Ανδρομέδα»

Αισθαντικό …Άσσε

Πάντα γράφεις όμορφα, και στα έτσι σου ....και στα γιουβέτσι σου...
::wink.::
spil †
22-02-2007 @ 16:43
::up.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο