| |
Κι εκεί που ταξίδευα μισοκοιμισμένος, ακούγοντας μελωδίες μέσα από τα ακουστικά των ονείρων μου, ξαφνικά το λεωφορείο σταμάτησε…
Χωρίς λόγο, χωρίς προειδοποίηση…
Μόνο οι στριγκλιές της πίσσας και του καμένου λάστιχου κάτω απ’ το, κολλημένο στο φρένο, πόδι του οδηγού ακουστήκαν.
Και μια φωνή ακούστηκε…
Απόκοσμη…
Με ενημέρωσε πως το ταξίδι μου τελείωσε…
Το χέρι του οδηγού πάτησε ενστικτωδώς το κουμπί και η πόρτα του λεωφορείου άνοιξε. Μια σκέψη, όχι δική μου, ενεργοποίησε τον εγκέφαλό μου. Σηκώθηκα από το άβολο κάθισμα και πλησίασα την πόρτα. Δίπλα μου οι υπόλοιποι ταξιδιώτες, που είχα την τύχη να συνταξιδέψω σε αυτό το ταξίδι, κοιμόντουσαν. Δεν είχαν καταλάβει την στάση. Υπέροχοι άνθρωποι όλοι, υπέροχοι μα τώρα κοιμισμένοι… Ο οδηγός ανέκφραστος… Πλησίασα… Κατέβηκα…
Το τοπίο μέσα από το παράθυρο του λεωφορείου έλαμπε από ομορφιά… Ένα καταπράσινο ηλιόλουστο λιβάδι… Όμως τώρα που κατέβηκα, τώρα που αντίκριζα τον κόσμο γύρω μου χωρίς να περνάει το βλέμμα μου μέσα από το τζάμι ενός παράθυρου λεωφορείου, τώρα είδα πως βρισκόμουν στην πατρίδα της κατάμαυρης Στέππας…
Το λεωφορείου έφυγε πίσω μου βιαστικά, πήρε μαζί του και τις αποσκευές μου. Ξέμεινα εκεί, στη μαύρη Στέππα, εκεί που το φως του ήλιου φοβάται να τρυπώσει, εκεί που δεν υπάρχουν λεωφορεία, εκεί που ζουν μόνο λυσσασμένες ύαινες…
Δεν είναι ότι αισθάνομαι θήραμα, είναι που οι ύαινες με περικύκλωσαν ήδη…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
