| |
Το σύννεφο που έβρεχε άρωμα ή ερωτοτροπώντας με μια σταγόνα αιθερίου ελαίου.
Η πρώτη μικροσκοπική, λεπτεπίλεπτη σταγόνα, γεμάτη με το αιθέριο έλαιο, φτιαγμένο σε κάποιο μακρινό εργαστήριο του σπειροειδούς Γαλαξία, πρόβαλε διστακτικά από την αχλύ του μυστήριου σύννεφου που μέρες τώρα είχε σταθεί πάνω απ΄ τη γη και που μήτε αγέρηδες μήτε βαρομετρικά χαμηλά μήτε μυστικές εκκλήσεις κοριτσιών που, ξαπλωμένα στην άμμο τούτες τις τελευταίες μέρες του Σεπτέμβρη, λιάζονταν -να κρατήσουν θέλοντας, όσο πιο πολύ, το χάλκινο δέρμα τους ασπίδα μα και πρόκληση στο βλέμμα και στις θωπείες του, άγνωστου ακόμα, εραστή της φαντασίας τους- κατάφεραν να το διώξουν.
Τούτα τα κορίτσια ωστόσο, που τόσο αναθεμάτιζαν το σύννεφο τώρα, έμελλε νάναι οι πιο τρυφερές του αποδέκτριες.
Στριφογύρισε αυτάρεσκα γύρω απ΄ τον εαυτό της, έπαιξε με μιαν ηλιαχτίδα και, ξεγελώντας την, έκλεψε το φως της, λαμπύρισε κι ολόφωτη και μυρωμένη ξεκίνησε για το ταξίδι της.
Το άρωμά της άρχισε να διαχέεται, τα μόρια του αέρα αναστατώθηκαν και, ξετρελαμένα από το άγγιγμά της, άρχισαν να δονούνται παράξενα χορεύοντας μεθυστικούς χορούς και το μεθύσι των χορών τους έφτασε πρώτο, πριν τη μυρωδιά, στα κορίτσια του Σεπτέμβρη κι αυτά ανατρίχιασαν χωρίς να ξέρουν το γιατί-ωστόσο σαν να ένιωθαν πως κάτι θα άλλαζε στο μικρό τους, ευάλωτο κόσμο-, σηκώθηκαν βιαστικά- αν και ήταν ακόμα νωρίς το απόγευμα κι ο ήλιος τις παρακαλούσε να μείνουν λίγο ακόμα για να δύσει στην αγκαλιά τους, ακόμα κι αυτός, ο τόσο ανηλεής με τα κορίτσια του Αυγούστου ήλιος, λαχταρίζει να δύει και να σβήνει στην αγκαλιά των κοριτσιών του Σεπτέμβρη- σηκώθηκαν λοιπόν και πήγαν κατά κει που είχαν τα φορέματά τους, να ντυθούν.
Ωστόσο μια, η πιο μικρή, πανέμορφη, λουσμένη με τον ήλιο, γλυκιά, σαν χίλιες χιλιάδες ροδοπέταλα νάχαν γίνει ροδοζάχαρη και να την είχαν αγκαλιάσει κι αλμυρή μαζί, σαν χίλιοι τόνοι θαλασσινού νερού νάχαν στεγνώσει πάνω στο κορμάκι της και νάχαν αφήσει την αρμύρα τους, κοντοστάθηκε. Κοίταξε να δει αν την βλέπουν οι άλλες κι όταν είδε πως όχι, έκανε με το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού της τρεις κύκλους ομόκεντρους, κάτι σαν στόχο.
…
Η σταγόνα, μίλια μακριά, τόσο ψηλά που ήταν σαν να μην υπήρχε ακόμα και που το άρωμά της ακόμα δεν τόχε μυρίσει άνθρωπος, είδε τους κύκλους και κίνησε κατά κει.
Εκείνο το απόγευμα ο ήλιος σαν να μην έδυσε κι ούτε που νύσταξε κι ούτε που έβαψε τον ορίζοντα της δύσης με τα πορτοκαλιά του χρώματα.
Την πρώτη σταγόνα την ακολούθησαν ξεθαρρεμένες κι άλλες, απομυζώντας ανελέητα το αιθέριο έλαιο από το σύννεφο που συρρικνωνόταν παίρνοντας την ισχνή μορφή προφήτη επερχόμενων θανάτων. Σαν αλαφιασμένες, σα γυναίκες που νάχαν αιώνες έρωτα να κάνουν, σαν να ΄θελαν μεμιάς ν ΄αρωματίσουν κορμιά με ανείπωτες ηδονές και συνάμα να πάρουν το δικό τους άρωμα, να τα περικυκλώσουν ύπουλα, να τα αποστάξουν, να τα αφήσουν αφυδατωμένα, λιπόσαρκα, να τα αφήσουν άπνοα, να λικνιστούν μετά με αυτά σ΄ ένα χορό όπου αυτές να περιδινίζονται χλευαστικά γύρω τους, όπου όλα τα κύτταρα των σωμάτων να έχουν γίνει ρινικά και να οσμίζονται αυτές, τις αρωματικές σταγόνες -που κανείς δεν ήξερε γιατί ήρθαν και μήτε κανείς ήξερε αν θα εξατμιστούν κάποια στιγμή, γυρνώντας στο κέντρο του σπειροειδή Γαλαξία που γεννήθηκαν- και αυτή η οσμή -πνιγηρή πια- να μπαίνει στους ιστούς, νεκρώνοντάς τους.
Ήταν αργά, κοντά δυο τη νύχτα, που η πιο μικρή, πανέμορφη του Σεπτέμβρη σηκώθηκε από το κρεβάτι και κίνησε να βρει τους ομόκεντρους κύκλους που είχε φτιάξει το απόγευμα - και που, τώρα που τους σκεφτόταν, θυμόταν πως δεν ήταν ακριβώς κύκλοι και πως θα μπορούσε να ήταν, φτιαγμένοι από ένα κοριτσίστικο, μεγάλο δάχτυλο ποδιού στα βιαστικά και που τώρα το δάχτυλο αυτό τη φλόγιζε και την πονούσε επειδή αυτό ήταν η αιτία γιαυτό που θα γινόταν ανεπιστρεπτί -.
Είχε μια ψύχρα εκείνη η Σεπτεμβριάτικη νύχτα αφού ένα ελαφρύ βοριαδάκι που είχε σηκωθεί από νωρίς τώρα είχε δυναμώσει και τα κορίτσια στα παραλιακά μπαρ σφίγγονταν πιο κοντά στην αγκαλιά των αγοριών τους για να ζεσταθούν και που αυτά -τα αγόρια-ευκαιρία εύρισκαν να τα χαϊδέψουν όλο και πιο χαμηλά και τα κορίτσια αναστατωμένα γελούσαν δυνατά για να κρύψουν την αμηχανία τους αλλά και την κάψα τους.
Ολόγυμνη, έβαλε ένα λευκό σάλι πάνω της, ίσα- ίσα να σκεπάσει τους ώμους, το στήθος και την κοιλιά.
Καθώς βγήκε, ανοίγοντας απαλά την πόρτα γιατί δεν ήθελε κανείς να μάθει τη νυχτερινή της έξοδο-ανεξάρτητα αν μετά την έμαθαν όλοι και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς αφού δεν ξαναγύρισε-κοίταξε ασυναίσθητα στον ουρανό και είδε το σύννεφο που έκρυβε το αδύναμο φεγγάρι των πέντε ημερών και που το φώτιζε από πίσω προβάλλοντάς το και περιβάλλοντάς το με μια περίεργη άλω.
Ανατρίχιασε και σφίχτηκε στο σάλι της.
...........
Όταν έφτασε, η σταγόνα ήταν ήδη εκεί, ακριβώς στο κέντρο των ομόκεντρων κύκλων, καιροφυλακτώντας.
..........
Ερωτοτρόπησε μαζί της σε μια νύχτα, όσο θα ερωτοτροπούσε με όλους μαζί τους άντρες που θα γνώριζε στη ζωή της, αν ζούσε περισσότερο.
Κάθισε στην άμμο, απλώνοντας τα πόδια της για να τα αγκαλιάσει αυτή, -οι ζεστοί ακόμα κόκκοι της άμμου διστακτικά άρχισαν να κολλούν στο δέρμα της σαν για να το προετοιμάσουν για μια τελετή- και ακούμπησε απαλά το δάχτυλό της στο κέντρο των κύκλων.
Η σταγόνα, σαν πασχαλίτσα γυρισμένη ανάποδα στην κυρτή της ράχη που απεγνωσμένα ψάχνει κάτι να στηριχτεί για να γυρίσει, γραπώθηκε στο δάχτυλό της. Προχώρησε μέχρι τη μέση της παλάμης και κοντοστάθηκε, σαν να περίμενε.
Η κοπέλα ακούμπησε το χέρι της στο γόνατο.
Η σταγόνα πήδηξε στο πόδι της και άρχισε να ανεβαίνει στο μηρό. Κι ανεβαίνοντας μεταμορφωνόταν σε ένα λεπτό, αρωματικό υμένα κι απλωνόταν σαν να ΄θελε να κυριεύσει τούτο το κοριτσίστικο, απαλό κορμί, σαν να ΄θελε να κοιμηθεί μαζί του.
Κι έτσι έγινε.
Η κοπέλα, σαν υπνωτισμένη, ξάπλωσε.
Μυριάδες αιθέρια μόρια άρχισαν να σμίγουν ερωτικά με άλλα τόσα κύτταρα επιδερμίδας, μυριάδες σιγανές κραυγές ηδονής ήχησαν στη σιωπηλή νύχτα παραβγαίνοντας η μια την άλλη σε πάθος, μυριάδες κύτταρα έγιναν ένα με άλλα τόσα αρωματισμένα μόρια,
μυριάδες απειροελάχιστοι θάνατοι -αποτέλεσμα ξεπνοημένων από τον οργασμό παράδοξων επαφών- συντελέσθηκαν.
......
Η σταγόνα έκλεισε όλους τους πόρους του δέρματός της, καλύπτοντάς τους με το αιθέριο έλαιο της.
......
Το άλλο πρωί, μια απίστευτα θεσπέσια μυρωδιά μαγνήτισε ένα περαστικό από μακριά και τον έκανε να πλησιάσει μαγεμένος.
.....
Ο γιατρός που έφτασε πολύ αργότερα διέγνωσε ασφυξία από άγνωστη αιτία.
......
Η σταγόνα είχε εξατμιστεί πια παίρνοντας το μακρύ δρόμο για το Γαλαξία που τη γέννησε.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 3
| | | | | | | |
|
