| |
| | Στον Όμηρο γραφή |  | | | Η σύνθεση, οδηγει στην αποσύνθεση. Άλλως, η ανυπαρξια... | | |
Είχα γραφή να στείλω, ο Όμηρος, του λόγου ο Πατήρ, να παραλάβει.
Πάνω σε κείνες τις δυό αράδες, είχα αποθέσει όλο μου το σεβασμό γιά τον Πατήρ...
Και γιά τον Υιό...
Ενώπιον του λόγου, επικρατεί ισότης.
Εν λόγω, οι αμυνόμενοι, ουδέποτε επόνεσαν περισσότερο των επιτιθεμένων.
Ασχέτως χώρου, νόμου, αρχών, είθισται...
Ενώπιον του λόγου, επικρατεί απόλυτη ισότης μεταξύ αμυνομένων και επιτιθεμένων.
Αιώνια η σύγκρουσης, πάντα στο ίδιο μέτωπο, με τον ποταμό, ναν ο μόνος στ'αλήθεια ουδέτερος κριτής.
Εκεί ήταν η σύναξη...
Και η πρώτη και οι κατοπινές...
Μπροστά στον δικαστή...
Ενώπιον του ποταμού...
Αιτούμενοι αμφότεροι, να οριστεί ο νικητής...
Κι ο αδέκαστος Αχέρωντας, στους συμετέχοντες χαμογελά, τους γνέφει, τους καλεί, τους παίρνει κοντά...
Κι αφήνει πίσω την ετυμηγορία να πλανάται...
"Η Νίκη, πέρασε κι αυτή κάποτε από εδώ. Μα πάει καιρός πολύς..."
Κι ο Πατήρ, εμφύτεψε στον Υιό, το μάταιον του ακόπου, την επιβολή της υπάρξεως στην νίκη, τον γηρασμό των νιάτων, που δεν χάνονται ποτές...
Κι έστειλα γραφή εγώ...
Στον Πατήρ, με τον Υιό, τα δρώμενα των αμετόχων να μου μυνήσει...
Μα ο Υιός δεν εφάνει, αντιθέτως, επέστρεψε η γραφή, εγκυμονώντας ό,τι της έσπειρε ο Πατήρ...
Σπέρμα, από ατόφιο, καθάριο κομμάτι λόγου...
"Δεν υπάρχουν λόγοι αρκετοί, γιά να δώσεις μορφή στην ορφάνια..."
"Μόνο να την βιώσεις μπορείς..."
Να την βιώσεις στον ίσκιο σου, σ'αυτόν τον ομιλούντα καθρέπτη, που μόνο εσύ μπορείς να του κρυφτείς.
Εκείνος όχι...
Να την βιώσεις στην κάθε σου ημέρα που καλπάζει προς τον θάνατο, σαλαγώντας το κοπάδι από τις χαμένες σου στιγμές.
Στην κάθε σου νύχτα που'ναι σκληρή τόσο, ώστε να τσακίζει πάνω της και το πιό σκληρό ατσάλι...
Την ορφάνια, την βιώνεις καθημερινά...
Τα στείρα ανέραστα δημιουργήματα σου, έρχονται και σου σφυροκοπούν την μνήμη, μη και ξεχάσεις ότι 'σαι της ορφάνιας η σπορά...
Οι εν τω ορφανοτροφείο γαλουχημένοι, εμένουν επί ματαίο, να αναζητούν δυό μάτια...
Δυό μάτια, ώς κάμαρη κρυφή, ενός δικού τους Μυστικού Δείπνου, όπως δεν ειδώθηκε ποτές.
Ανταυτού, χτίζουν τις ματιές, δικές και άλλες...
Κι αρκούνται σε δυό λόγια πλαστά, κάλπικα σαν τσίγγινα τρίευρα.
Πλαστότητα αυταπόδεικτη, μα η κατοχή τους, δίνει μιά αίσθηση πλούτου...
Απουσία αυλής, βασίλειο σιωπής, γεννάται ησυχία, ομοία του θανάτου...
Με τα μάτια ανοιχτά, γυάλινα, νεκρά, ό,τι δεν έζησε σαπίζει...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Ορίζοντας με(μου;) | | | |
|
alter
19-03-2007 @ 11:59 | ... ::yes.:: | | Ηλιαχτίδα
19-03-2007 @ 12:14 | ::smile.:: | | kin
16-10-2008 @ 00:07 | Παραγγελιά!
::smile.:: | | TAS
16-10-2008 @ 04:33 | Σπέρμα, από ατόφιο, καθάριο κομμάτι λόγου... . . | | Νεφελοβάτης
16-10-2008 @ 12:44 | Εν αρχή ειν ο Λόγος.. Ή εν αρχήν είναι τ’ Όνειρο; Ή και η Φαντασία; Μια και για να λογιστείς, χρειάζεται πρώτα να Ονειρευτείς, να Φανταστείς..
Όσο για το τέλος.. Ναι ότι δε ζει, σαπίζει, μια κι απλά υπάρχει.. Και σαπίζει χωρίς να χει γευτεί, της ζωής τη χαρά..
Για περαιτέρω σχόλια, χρειάεται μελέτη, και γω χρειάζομαι καθαρότερο μυαλό. Να μου περάσει η ίωση ας πούμε.. ::lost.:: | | **Ηώς**
16-10-2008 @ 13:11 | ο Όμηρος, του λόγου ο Πατήρ,
πολύ δυνατή η γραφή σου! ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
