| |
| | Το πέταγμα |  | | |
Οταν η αγάπη πετάξει και πάει να πιεί γλυκό κρασί στο φεγγάρι,
θα έχει γίνει ένα,
με ένα λαμπερό,
ζεστό,
μαύρο δάκρυ.
Βότσαλο η ζωή,
όπως την πετάει ένα μικρό παιδί,
για να πετροβολήσει έναν αναστεναγμό μακρύ.
Αέρας,
φωτιά,
γή και νερό,
σε μια μεριά,
στης αγάπης σου την αυλή,
θα γίνουν αχώριστος πηλός.
Αστρα τρεμάμενα,
στα πόδια σου εμπρός,
νούφαρα νεκρά,
της ελπίδας σου ο καημός,
πόσο μικρή είναι η γή για να χωρέσει ετούτος ο προορισμός...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Ηλιαχτίδα
21-03-2007 @ 09:59 | Βότσαλο η ζωή, όπως την πετάει ένα μικρό παιδί,
για να πυροβολήσει έναν στεναγμό μακρύ.
Kαταρχην να πω οτι ειναι ΥΠΕΡΟΧΟ ολο το κειμενο σου.
Αν και θα προτιμουσα εκει που γραφεις πυροβολησει να εγραφες πετροβολησει...
Λογω του βοτσαλου.....
::rol.:: | | AleXandros K.
21-03-2007 @ 18:41 | Πολύ ωραίο....πολύ εκφραστικό!
Καλό ξημέρωμα | | AETΟΣ
21-03-2007 @ 22:22 | ::yes.:: ::smile.:: | | Πέτρος Μαρκόπουλος
23-03-2007 @ 07:18 | Ηλιαχτίδα, το βότσαλο βρήκε την πορεία του τώρα. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
