| |
| | Το μονοπάτι του Φεγγαριού |  | | | Ακόμα και στο πιο βαθύ σκοτάδι μπορεί να βρεθεί το φως. | | |
Είναι μια στράτα μαγεμένη που καλεί όλους τους εξόριστους σ αυτή τη φυλακή, όλες τις ψυχές που ξέρουνε πως εδώ δεν ανήκουν. Που βλέπουν την ασχήμια, τη βρωμιά, την πραγματικότητα, αυτή που μας πουλάνε, και νιώθουν αηδία. Που γνωρίζουν μέσα τους πως δεν είναι αυτός ο κόσμος για τον οποίο γεννήθηκαν.
Που ψάχνουν την ομορφιά σε κάθε ροδοπέταλο, που τις νύχτες κάτω απ τα αστέρια πασχίζουν να ακούσουν τα τραγούδια των ξωτικών. Που στο άνεμο ψυχανεμίζονται εικόνες από μέρη αμόλυντα, καθαρά, που οι άνθρωποι είναι ζωντανοί και ξέρουν ν αγαπάνε.
Που οι πόλεις είναι κρυστάλλινες και φωτεινές, που αυτό που μετρά είναι η ομορφιά της καρδιάς, η γαλήνη της ψυχής, ο έρωτας, η τέχνη, η αρμονία. Εκεί που η δικαιοσύνη είναι αυτονόητη, όχι γράμματα σε χαρτί, γιατί πηγάζει απ την αγάπη για το συνάνθρωπο. Που ο έρωτας είναι φως που δε σκιάζεται από φόβο, από πόνο, αποστάσεις.
Αυτό το μονοπάτι μπορείς να το δεις ολοκάθαρα κάτι καλοκαιρινά βράδια μαγεμένα. Δίπλα στη θάλασσα. Απ την ακρογιαλιά και της πιο σάπιας πολιτείας. Είναι αυτό που σε καλεί όταν ανατέλλει το φεγγάρι απέναντί σου και σκορπίζει το φως του στη θάλασσα. Από χρυσό κι ασήμι είναι φτιαγμένο και ψιθυρίζει μυστικούς σκοπούς στις ονειροπόλες ψυχές. Για να κάνουν το ταξίδι τους όσο υπάρχει καιρός. Πριν τα δεσμά και η σκουριά του μακελάρη χρόνου τις θάψουν κάτω από τόνους «πρέπει» και «αλλά». Πριν απομείνουν μόνες τους να ουρλιάζουν στο σκοτάδι.
Είναι αυτό για το οποίο τραγουδούσανε αρχαίοι τροβαδούροι, αυτό που βλέπεις στα μάτια ετοιμοθάνατων που δεν τόλμησαν το δρόμο τους να πάρουν, όσο είχαν καιρό, και φέγγει μαζί μ ένα δάκρυ που κυλά στο νεκροκρέβατό τους.
Είναι αυτό που αν το δείξεις σε κανένα σώφρονα και λογικό σου φίλο, θα σου πει: Ναι είναι όμορφο, υπόσχεται πολλά, αλλά πρόσεχε, τη στράτα αυτή αν πάρεις, μπορεί και να χαθείς. Κανείς δεν ξέρει που βγάζει, και κανένας που την πήρε δεν γύρισε ποτέ..
Όμως σαν το χεις δει, σαν έχεις το κάλεσμα ακούσει, σαν δες τα μάτια αυτών που δεν τόλμησαν, ξέρεις πως είσαι έτσι κι αλλιώς χαμένος αν δεν φύγεις.
Μονάχα πρόσεχε, γρήγορος να σαι και δυνατός αφότου ξεκινήσεις. Γιατί κάθε τι το μαγικό, δεν μπορεί να μείνει για πολύ στο μαύρο τούτο κόσμο. Και υπάρχουνε και φύλακες, γιατί απ το σκοτεινό κελί δεν φεύγεις χωρίς να δώσεις μάχη. Σειρήνες που ουρλιάζουν έξω απ το φως και σε προσμένουν. Η άβυσσος που σε καλεί μες τη ζεστή της μήτρα. Στη σιγουριά του τίποτα της έλλειψης του πόνου.
Υπάρχουνε και σύμμαχοι, υπάρχει το φεγγάρι. Αυτό που σε φωτίζει, που απαλύνει τις κραυγές, αυτό που σε γιατρεύει. Αυτό που σου θυμίζει το όνειρο που λαχταράς.
Αρκεί να μην κοντοσταθείς, να μην κοιτάξεις πίσω. Χρόνος να ξαποστάσεις δεν υπάρχει. Γιατί και κείνο προχωρά, κι άμα σε δει να αργείς, μπορεί την πλάτη να γυρίσει.
Και τότε πια αλλοίμονο, θα δεις ενώ χάνετε το φως, τα δόντια του Λεβιάθαν. Που σαν στοιχειό απ την άβυσσο βγαίνει για να καταπιεί ξεστρατισμένες ψυχές, που τόλμησαν να ονειρευτούν.
Ακόμα και τότε, αν έχεις πίστη στην καρδιά θα δεις στον ουρανό το στερνό το πεφταστέρι, εκείνο που χες δει παλιά κι ευχήθηκες να φύγεις. Και αν την αλήθεια της ψυχής σου ξαναβρείς, μπορεί και να περάσεις. Και το φεγγάρι σου να βρεις…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Ότι μπορεί κανείς να ονειρευτεί δεν είναι ποτέ χαμένο | | | |
|
agrampeli
25-03-2007 @ 08:57 | πολύ όμορφο ::yes.:: | | iokasth
25-03-2007 @ 11:06 | Ακόμα και τότε, αν έχεις πίστη στην καρδιά ......και την αλήθεια της ψυχής σου ξαναβρείς, μπορεί και να περάσεις ..
.....Και το φεγγάρι σου να βρείς.....
Πολύ μου άρεσε! ! ! αχνοφαίνεται μια ελπίδα ..
Ν. | | nefelinis
25-03-2007 @ 11:41 | mou arese polu.....polu kontino to aisthanthika.......ki auto eidika to simeio..
Είναι μια στράτα μαγεμένη που καλεί όλους τους εξόριστους σ αυτή τη φυλακή, όλες τις ψυχές που ξέρουνε πως εδώ δεν ανήκουν.
na eisai kala...
kali sunexeia.......
NEFELI
P.S. omorfo to prosonumio | | montekristo
25-03-2007 @ 12:21 | Αλήθεια παρηγοράει ο λόγος σου
ο τελευταίος των ρομαντικών...νεφελοβάτης
ότι και να είσαι με έκανες και χαμογέλασα πάντως ::smile.::
και μαζι να σκεφτώ πόσο ύπουλη είναι η παραίτηση
| | Νεφελοβάτης
25-03-2007 @ 15:06 | Σας ευχαριστώ όλους.
Ναταλία, χαιρετίσματα στην Αυστραλία, αν κατάλαβα σωστά το που μένεις.
Μια ελπίδα αχνή ναι Νεφέλη, όμως ναι αν βρει ο καθένας την αλήθεια του, μπορεί και να τα καταφέρει..
Χαίρομαι που το αισθάνθηκες τόσο κοντά εκεί Nefeli, είναι και μένα απ τα αγαπημένα μου σημεία. Αυτό και το ότι κάπου νιώθω εξόριστος κάποιες στιγμές.. (και σ ευχαριστώ και για το προσωνύμιο, είναι από ένα αγαπημένο μου βιβλίο Επιστημονικής Φαντασίας.. Θέλω να γράψω κάποτε γι αυτό..)
Ναι Κώστα η παραίτηση είναι το πιο ύπουλο πράγμα.. Και ένα απ αυτά που κάνει είναι σου ροκανίζει τον χρόνο.. Και ξυπνάς κάποια στιγμή και λες καλά τι έγινε, που βρέθηκαν, που πήγαν οι στιγμές, οι μέρες, τα χρόνια. Πόσες φορές δεν το έχουμε ακούσει από μεγαλύτερους, πόσες φορές δεν το έχουμε βιώσει προσωπικά …
Όσο για το τι είμαι… Θέλω να πιστεύω ότι είμαι αυτό που είναι λίγο πολύ όλοι εδώ μέσα, και όλοι όσοι μπορούν να σκεφτούν, να δουν πίσω από τα πέπλα, πίσω από τις παρωπίδες που προσπαθούν να μας βάλουν τα δελτία ειδήσεων και οι «ειδικοί».. Ψυχές ζωντανές είμαστε που ψάχνουν την ολοκλήρωση, την μετουσίωση σ αυτό που μπορούμε να γίνουμε αλλά δεν μας άφησαν, και δεν αφήσαμε ίσως και εμείς τον εαυτό μας να γίνει. Και που ψάχνουμε να βρούμε το δρόμο μας. Το μονοπάτι του φεγγαριού, το δρόμο για τα αστέρια..
Να είστε όλοι καλά
Θοδωρής.
| | Ηλιαχτίδα
25-03-2007 @ 18:03 | Πολυ ομορφο στ αληθεια...
Ομορφες εικονες και μηνυματα... ::love.:: | | Νεφελοβάτης
27-03-2007 @ 17:18 | Σ ευχαριστώ Μαρία. ::smile.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
