Ηλιαχτίδα
27-03-2007 @ 07:58 | Πώς να μιλήσεις για ουρανό σ΄ αυτή την πόλη;
::smile.:: | |
ΑΙΟΛΟΣ
27-03-2007 @ 12:09 | "Μόνη σου άμυνα πια τούτο το βλέμμα
Σμιλεμένο –λες- από ατόφια πέτρα."
Καταπληκτικό Ειρήνη…
Η γραφή σου κεντάει… και μου αρέσει πολύ…
::smile.:: | |
Νεφελοβάτης
27-03-2007 @ 12:31 | Ένα ηχηρό χαστούκι είναι στα μούτρα των άψυχων, στην κούτρα των συμβιβασμένων. Και μια κραυγή ψυχής.
Μου φέρνει στο μυαλό μια ιστορία με το Διογένη θαρρώ, που πήγαινε με το φανάρι στην αγορά, και όταν τον ρώταγαν τι κάνεις εδώ, τους έλεγε: «Άνθρωπο ζητώ»
Με μια λέξη, υπέροχο.
Καλό σου βράδυ.
| |
Spartinos
27-03-2007 @ 13:28 | ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ::up.:: | |
TAS
27-03-2007 @ 15:32 | Ειρήνη μου, μ' έχεις αφήσει με τα μάτια στυλωμένα στο κενό..
"Αλυσίδες βαριές κροταλίζουν τη θλίψη τους,στην έρημη χώρα που απόγειρε μέσα σ(μ)ου..." ::sad.:: ::sad.::
::love.:: | |
justawoman
27-03-2007 @ 16:31 | Και σένα σ’ έστησαν στον τοίχο
Το πάθος σου τους είναι ξένο
Και η φωνή σου αφόρητα ενοχλητική
Γιατί είν’ οδυνηρά λιτή
Και τους τρομάζει.
Και συ σωπαίνεις
Μόνη σου άμυνα πια τούτο το βλέμμα
Σμιλεμένο –λες- από ατόφια πέτρα.
Πώς να μιλήσεις για ουρανό σ΄ αυτή την πόλη;
-------------------
Υπέροχα σμιλεμένο σε ατόφια πέτρα
...και πόσο δίκιο έχεις! | |
MARGARITA
27-03-2007 @ 18:10 | Θαυμάσιο Ειρήνη μου....τι άλλο να πω...τα είπες όλα ::love.:: | |
 |
