| |
| | Γαλανά Ταξίδια |  | | | Μπορώ να κάθομαι για ατέλειωτες ώρες και να κοιτώ τη θάλασσα. Και κει στην γαλάζια απεραντοσύνη της να ταξιδεύω.. | | |
Είναι φορές που δεν έχει κανείς διάθεση να κάνει τίποτα. Μόνο να μείνει μουδιασμένος μες το σκοτάδι θέλει και να χαθεί. Αλλά δεν είναι ούτε λύση ούτε φυγή αυτό, οπότε θέλεις να κάνεις κάτι διαφορετικό. Κάτι που να μπορεί να καλμάρει τις φουρτούνες που σηκώνει μια θύελλα συναισθημάτων στην καρδιά και το μυαλό..
Και είναι κάτι που είχα καιρό να κάνω, αν και είναι πάντα μέσα μου.. Να αγναντέψω τη θάλασσα, να ταξιδέψω, με πανί κάτι αναμνήσεις που φαντάζουν μακρινές άλλα και τόσο κοντινές συνάμα. Τότε που ο χρόνος μετρούσε αλλιώς, που τα πάντα ήταν φως..
Σε ταξιδεύει η θάλασσα, ιδίως αν έχεις μεγαλώσει δίπλα της. Σε ένα σπίτι που το χωρίζει ο δρόμος απ την ακρογιαλιά. Που τη βλέπεις, τη ζεις, την ακούς συνέχεια. Και μακριά της νιώθεις μισός.
Τις νυχτιές του χειμώνα την ακούς οργισμένη απ τον αγέρα να τραγουδά ξέφρενα, αρχέγονα τραγούδια. Να χτυπά στα βράχια και το κύμα να λούζει με τον αφρό το σπίτι. Και σου μιλά για καιρούς που οι άνθρωποι γιγάντων είχανε ψυχή. Για τότε που πέρα απ τον εαυτό τους μπορούσανε να δουν. Και πάλευαν για δίκια αληθινά, μεγάλα..
Κάτι καλοκαιρινές νυχτιές πάλι, ήρεμη αισθησιακή, χαρούμενη σαν είναι, την ακούς να τραγουδά νοσταλγικούς σκοπούς. Από παραμυθένιους έρωτες ξεχασμένων εραστών, που γίνανε ένα, και το τραγούδι της καρδιάς τους αέναα ταξιδεύει με το κύμα της. Και σου μιλά για εκπληρωμένα όνειρα. Που το μεγαλείο τους δεν άφησαν να το ξεφτίσει ο χρόνος. Το αποθέσαν στην αγκάλη της και κείνη σαν μάνα στοργική το προστατεύει. Και από τόπο σε τόπο το σεργιανίζει για να ακουστεί από μοναχικές ψυχές, το όνειρο να τους δείξει. Και βάλσαμο να στάξει στην καρδιά των τωρινών και τους ευλογήσει με τ’ αθάνατο της αγάπης το νερό.
Μπορείς να τη δεις κάτι μέρες ολόφωτες να ερωτοτροπεί γαλήνια με τον ήλιο και να φτιάχνουν άυλα παιδιά, από δροσιά και φως.
Κάτι νυχτιές πάλι τη βλέπεις να λούζεται στο φως του φεγγαριού και ουρανός και θάλασσα να γίνονται ένα, και να νομίζεις πως το σύμπαν έγινε μικρό, έτσι για το χατίρι της, στην αγκαλιά της να χαθεί.
Και σε ταξιδεύει, στα γαλανά ταξίδια της, σε πολιτείες μακρινές, απάτητες, σε νησιά και ακρογιαλιές που μόνο εκείνη ξέρει.. Και μπαίνει μέσα σου, ψηλαφά την ψυχή σου, και τη γαληνεύει. Ηρεμούνε τα κύματα, περνά η καταιγίδα και μένει μια νηνεμία στην καρδιά, που μοιάζει με μια θάλασσα σαν και κείνες που χες δει παιδί κάτι καλοκαιρινά πρωινά. Και έτρεχες να χωθείς στο δροσερό της κόρφο. Και σου δείχνει πως άλλα είναι περαστικά, κι άλλα κρατούν για πάντα.
Περαστικοί οι αγέρηδες, η ομορφιά όμως μένει..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 9
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Ότι μπορεί κανείς να ονειρευτεί δεν είναι ποτέ χαμένο | | | |
|
Tinkie
29-03-2007 @ 09:13 | Ειλικρινά, ΕΜΕΙΝΑ ΑΦΩΝΗ!!!! Οταν η πένα γίνεται προέκταση μιας ψυχής γεμάτης καλλιτεχνία κι ευαισθησία, το αποτέλεσμα είναι καταπληκτικό....Με ταξίδεψες πολύ μακρυά. Την καλησπέρα μου και τα συγχαρήτηρία μου (ΧΡΥΣΑΝΘΗ) | | Palioxaraktiras
29-03-2007 @ 09:19 | Εικονες ομορφες οσο και η ευαισθησια του εργου σου φιλε μου | | ΑΙΟΛΟΣ
29-03-2007 @ 09:40 | Πολύ καλό… με ταξίδεψες όμορφα φίλε…
Καλησπέρα…
::smile.:: | | primavera
29-03-2007 @ 09:53 | αχου.....θέλω μια θάλασσα ΤΩΡΑ!!!!!!!!!!!!!!!!
::smile.:: | | Ηλιαχτίδα
29-03-2007 @ 10:06 | Τι πανεμορφες εικονες εδωσες........ ::love.:: | | Νεφελοβάτης
29-03-2007 @ 12:18 | Χρυσάνθη σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Είναι πολύ σημαντικά, μια και που αν και καιρό, χρόνια ήθελα να γράψω, δεν το αποτολμούσα, οπότε αυτές είναι από τις πρώτες μου προσπάθειες..
Σωτήρη σ ευχαριστώ, και ανταποδίδω.
Τάκη να είσαι καλά και να μας ταξιδεύεις και συ με τα δικά σου όπως κάνεις,
Νικόλ, χαίρομαι που θέλησες να πας διαβάζοντας το. Ελπίζω να την έκανες τη βόλτα σου στη θάλασσα μια που στη Θεσσαλονίκη και πανέμορφη είναι και δίπλα σου. Εδώ στην Αθήνα είναι λιγάκι μακρύτερα, και αν δεν ξέρεις και τους δρόμους, καθότι καινούργιος, άστα..
Σε ευχαριστώ Μαρία, και ναι είπα να δώσω βγάλω κάτι διαφορετικό γιατί μέσα μας βρίσκετε και το φως, όσο βαθιά και να φαίνονται κάποια σκοτάδια.
Σ ευχαριστώ Δώρα.
Θοδωρής. | | jenny
29-03-2007 @ 15:42 | yperhes ikones,ke ego latrevo tin thalassa | | mikrimagissoula
29-03-2007 @ 16:55 | Θα συμφωνήσω με τους από πάνω...
το διάβαζα και πέρναγαν χίλιες εικόνες από μπροστά μου... ::yes.:: | | agrampeli
30-03-2007 @ 01:25 | Και σε ταξιδεύει, στα γαλανά ταξίδια της, σε πολιτείες μακρινές, απάτητες, σε νησιά και ακρογιαλιές που μόνο εκείνη ξέρει.. Και μπαίνει μέσα σου, ψηλαφά την ψυχή σου, και τη γαληνεύει. Ηρεμούνε τα κύματα, περνά η καταιγίδα και μένει μια νηνεμία στην καρδιά, που μοιάζει με μια θάλασσα σαν και κείνες που χες δει παιδί κάτι καλοκαιρινά πρωινά. Και έτρεχες να χωθείς στο δροσερό της κόρφο. Και σου δείχνει πως άλλα είναι περαστικά, κι άλλα κρατούν για πάντα.
πολύ ωραίο ::yes.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
