| |
Με βιαστικά τα βήματα πατούσαμε στις ράγες
παιδιά ονειρευτήκαμε φτερούγες πιο μεγάλες
φοβήθηκαν πως χάσαμε το τρένο της ηπείρου
μα εμείς κάτω αφήσαμε τα σύννεφα του ονείρου.
Να δραπετεύσω μια στιγμή απ’ τη ματιά σου μέρα
σαν ακροβάτης μυστικός να βαίνω στον αιθέρα.
Να ταξιδεύω στα κρυφά, να μοιάζω στον αγέρα
πίσω ν’ αφήνω μοναχά φύλλα ξερά πεσμένα.
Στη συμμετρία γνώμονας και αταξία στο χάρτη
αγγίζω μ’ ένα πέταγμα του σύγνεφου την άκρη.
Φύγε, μου είπαν τα πουλιά “-Mα εδώ, πετά η ελπίδα,
γεράκια που καραδοκούν να ξεστρατίσω είδα”.
Σαν λες εσύ «πάτα γερά» εγώ θα φτερουγίζω
Γη δε μπορώ το χώμα σου μονάχα ν’ αγαπώ.
Στον ουρανό μου πετά ο αετός μου
κι εγώ αιθεροβάμων, στον ουρανό θα μπω.
Κάθε φορά που ο αετός ανοίγει μονοπάτι
πίσω γυρνά την κεφαλή και μου μηνάει «Εδώ!»
και της χαμένης μας ψυχής, σε μια πλαγιά κρυμμένη
σε μια φωλιά μου έδειξε, τα νεογνά να δω.
Στον ουρανό μου πετάει ο αετός μου
στον ουρανό μου μέσα θα μπω.
4ο συλλογής "Αετός"
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
