Νεφελοβάτης
25-04-2007 @ 19:17 | Αν μου έχει τύχει… Νόμιζα πως θα περνούσε με το χρόνο, αλλά δεν είναι πάντα γιατρός, πιο πολύ αναισθητικό είναι, μουδιάζει. Η πληγή είναι εκεί ανοιχτή μένει όταν και όταν κάνεις κάποια απότομη κίνηση πονάς. Μόνη γιατρειά είναι σαν είσαι τυχερός, ένα πράγμα. Μ αγάπη κλείνουνε αυτές οι πληγές. Με κείνη την τόσο φωτεινή που τις καίει σαν μηχάνημα με υπεριώδεις ακτίνες, και τότε είσαι στα αλήθεια υγιής ξανά..
Το πρόβλημα βέβαια, είναι τι γίνεται σαν τη χάσεις. Εκεί είσαι πίσω ξανά, και είναι πιο δύσκολα, πιο άδεια.. Πιο βαθιές πληγές ακόμα, και ειδικοί δεν υπάρχουνε, να βοηθήσουν δεν μπορούν..
Μόνο μια είναι η οριστική απ’ ότι φαίνεται.. Να βρεις το φως εκείνο που δίπλα σου θα μείνει, δε θα χαθεί..
Τώρα πως γίνεται αυτό..;
Αν το μάθω θα σου πω.. ::sad.::
Καλό ξημέρωμα. ::hug.:: | |
