κάπου, κάποτε ήταν ένας γέροντας που πάντα ένα χαμόγελο σ’ όλους κερνούσε και είχε για όλους έναν καλό λόγο... κάποιοι τον είπανε γραφικό... κάποιοι άλλοι ανόητο... μα όσοι ξέρανε... τον λέγανε απλά... Κυρ Γιώργη...
[align=center][I]Γέροντας
Μ’ ένα χαμόγελο στα χείλη
βαθυά αισθήματα ξυπνάς
τ’ όνειρο ψάχνεις κι ας πονάς.
Σ’ άλλης ζωής χαμένο δείλι
έχει η ζωή μήνυμα στείλει
μα εσύ το ξέρεις, δεν γερνάς.
Μ’ ένα χαμόγελο στα χείλη
βαθυά αισθήματα ξυπνάς
σ’ ακρογιαλιές ξαναγυρνάς
κι ας έχουν φύγει όλ’ οι φίλοι
κι ας πια κανείς δεν σου οφείλει
γητειά ζωής σ’ όλους κερνάς
μ’ ένα χαμόγελο στα χείλη.[/I][/align]
