| |
| | Χωρίς ψεγάδι 2 |  | | | Στο Γιάννη του Ellington... παραγγελιά που την άργησα. Συγνώμη Γιάννη μου, δεν είναι ακριβώς αυτό που ζήτησες μα... δικό σου με αγάπη. | | |
Όχι. Δε θέλω να το κρατήσω τούτο το γραπτό.
Το τέλος του, το ξέρω, θα φέρει πανικό.
Τι μηνύματα πάλι λαμβάνεις ψυχή μου;
Το σώμα μου είναι χιλιοτρυπημένο πια,
σαν εκείνη την πινακίδα στην είσοδο του χωριού μου.
Διάτρητο το σώμα κι η ψυχή μου.
Αέρηδες, σιγοσφυρίζουν παγερά.
Δεν το ξερα τότε.
Πως ό,τι γράφω στο χαρτί μελλούμενο πως είναι.
Μα τώρα το ξέρω. Καρδιά μου πώς τρομάζω!
Μελλούμενα είναι…
Το σκίζω με μανία..
Τα κομμάτια απ' το καλάθι με κοιτάζουνε ειρωνικά.
«Επειδή μας πέταξες δεν υπήρξαμε;»
Πάει πια. Πρόλαβε το κακό.
Ό,τι γράφεται δεν ξεγράφεται…
Η αφαίμαξη γίνεται στάλα - στάλα.
Κάθε μέρα βλέπω ένα καταπράσινο λιβάδι γεμάτο κόκκινες παπαρούνες.
Το αίμα μου.
Σπαρμένο.
Βοήθησέ με θε μου να βγάλουμε και τούτη τη νύχτα!.
Δώσε να γράφω παραμύθια με όμορφο τέλος.
Λυγίζει με το βάρος της διαίσθησης που μου 'δωσες.
Αλάνθαστη είναι.
Το μοναδικό τέλειο που μου χάρισες
προάγγελος συμφοράς πάντοτε είναι.
Αλίμονό μου! Λυπήσου με!
......................
Μ’ αυτό ποτέ δε με λυπήθηκε…
Γιατί μ’ ορμή μόνο το έντυνα και με τυφλή εμπιστοσύνη…
Σαν χάρισμα που μου’ δωσε η μοίρα, ο Θεός;
Θα πω η φύση που μας χάρισε τη μνήμη των κυττάρων,
με βασανίζει.
Ζυμώνεται με το ένστικτο και ψήνεται με λογική.
Μα ο φούρνος μου αιώνες τώρα ρημαγμένος
απ’ την υγρασία δεν παίρνει εύκολα φωτιά
με λίγα παρακλάδια φορές που τον γεμίζω.
Προσανάματα μιας λογικής που με κουράζει να στοιβάζω.
Ετούτα τα ζυμάρια που θα μου πλάσουνε ζωή…
Πώς τα παιρνα για δώρα! ποτέ μου δεν τα άλλαζα
κι ελάχιστα, με προσοχή τα άνοιγα το δέμα μη χαλάσω.
Βοήθα θε μου να βγάλουμε κι αυτή τη νύχτα!.
Το μοναδικό τέλειο που μου χάρισες
προάγγελος του δρόμου πάντα είναι.
Του δρόμου του πλασμένου μου που δεν τον άνοιξα ποτέ.
Αλίμονό μου! Λυπήσου με…
Δώσε να γράφω στη ζωή μου παραμύθια
που τα μελλούμενα δεν είναι τα γραμμένα.
Μα τ’ άγραφα που μόνο η σκέψη το μπορεί
αφού τα βγάλει απ΄ την ψυχή να δουλευτούν με λογική.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 9
Στα αγαπημένα: 3
| | | | | | | |
| | Κάθε μέρα με χάνω http://www.asterotropio.blogspot.com/ | | | |
|
joyous
27-04-2007 @ 06:01 | Σαν χάρισμα που μου’ δωσε η μοίρα, ο Θεός;
Ζυμώνεται με το ένστικτο και ψήνεται με λογική
χαρισματική σίγουρα...
::yes.:: | | ΛΕΩΝ53
27-04-2007 @ 06:01 | Τί αστείρευτη αποθήκη γνώσεων είναι το μυαλό σου? Νά 'χα μια γωνίτσα της..... | | Αστεροτρόπιο (Jeny)
27-04-2007 @ 06:20 | Ξέχασα να πω... το 1ο μέρος είναι επανάληψη με μικρές αλλαγές
http://stixoi.info/stixoi.php?info=Poems&act=details&poem_id=23336.
Το 2ο ένα χρόνο μετά.
Χαρά σ' ευχαριστώ για την παρουσία σου... χαρισματική δεν ξέρω, χαρισμένη σίγουρα.
Ηλία, κι εγώ θα θελα να βρω τη γωνίτσα της... μα όπως έχω πει κι αλλού καμμένα τα φιλμ της μνήμης.
Καλομεσήμερο σε όλους. | | Ηλιαχτίδα
27-04-2007 @ 07:43 | Στο γνωστο συμπαθέστατο Γιάννη Π εννοεις ή πάει για άλλον?? ::kiss.:: | | annaΤi
27-04-2007 @ 08:58 | ::love.::
Τη θυμάμαι την πρώτηη εκτέλεση... ::wink.:: | | anthrakoryxos
27-04-2007 @ 10:07 | Πόση δύναμη έχει μέσα του αυτό που έγραψες!!
Γιατί μ’ ορμή μόνο το έντυνα και με τυφλή εμπιστοσύνη…
Σαν χάρισμα που μου’ δωσε η μοίρα, ο Θεός;
| | foteinos
27-04-2007 @ 11:05 | Η αφαίμαξη γίνεται στάλα - στάλα.
Κάθε μέρα βλέπω ένα καταπράσινο λιβάδι γεμάτο κόκκινες παπαρούνες.
Το αίμα μου.
Σπαρμένο.
Κι εγώ αργά σε ανακάλυψα αλλά δεν έχει σημασία... το τώρα είναι συνταρακτικό ::oh.:: | | MARGARITA
27-04-2007 @ 12:50 | Καλώς μου το μαγισσάκι μου!!!! να στέλνεις την μαμά και να την δίνεις έτσι δεν το περίμενα καρδιά μου,,,,
τα λόγια είναι περιττά που λεει και το τραγούδι όταν βλέπεις ότι βλέπω ::wink.:: ::hug.:: ::love.:: | | ofilia
01-05-2007 @ 17:08 | πολύ ομορφο Τζενη κι επειδη εμενα μ αρεσουν τα παραμυθια θα σου πω πως ειναι τελειο.....και παραμυθι και πραγματικότητα
::yes.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
