| |
Είναι μια γαλάζια πόρτα με ένα ασημένιο χερούλι. Απλώνεις το χέρι και την ανοίγεις. Παραξενεύεσαι που είναι ξεκλείδωτη. Διστάζεις για μια στιγμή αλλά αποφασίζεις να την ανοίξεις... Στο κάτω-κάτω, τι φοβερό θα μπορούσε να κρύβει μία πόρτα; Έτσι ανοίγεις και αντικρίζεις τον εαυτό σου στη μέση του δωματίου. Ξαφνιάζεσαι! Φοβάσαι κιόλας. Τι είναι αυτό που αντικρίζεις;
Το βλέμμα σου πλανιέται στο δωμάτιο. Και συνειδητοποιείς ότι γύρω από τον εαυτό σου βρίσκονται καθρέφτες. Και σε κάθε έναν από αυτούς αντικρίζεις την ζωή που θα μπορούσες να έχεις, αν είχες ακολουθήσει διαφορετικά μονοπάτια, άλλες επιλογές.
Στον έναν από αυτούς είσαι μόνη. Κατ' επιλογή. Δεν άντεξες να σπάσεις το bubble σου και να εκτεθείς σε πιθανό πόνο. Προτίμησες την ασφάλεια της μοναξιάς σου.
Στον άλλον είσαι μόνη. Κατ' επιλογή άλλου. Έπαιξες κι έχασες μικρή μου. Αυτά έχει η ζωή. Μα παρέμεινες κολλημένη οικτρά...
Στον τρίτο είσαι πετυχημένη επαγγελματίας με ανεβασμένο οικονομικό προφίλ, γιατί πήρες εγωιστικές αποφάσεις τότε που σου δόθηκε η ευκαιρία, κάνοντας στην άκρη όλους τους άλλους, λογαριάζοντας μόνο τον εαυτό σου και την τσέπη σου.
Στον τέταρτο είχες κάνει οικογένεια με ένα πρόσωπο άλλο από αυτό που παντρεύτηκες. Μα δεν μπορείς να διακρίνεις πίσω από την καθημερινότητά τους αν είναι πραγματικά ευτυχισμένοι, ή αν έχουν αναλωθεί σ' αυτά που παραδίδονται τα περισσότερα ζευγάρια πλέον.
Στον πέμπτο δεν είχες χωρίσει αυτόν που τελικά παντρεύτηκες. Εξακολούθησες να κάνεις το «πρέπον» (πρέπον για ποιον άραγε;) και παρέμεινες σε μια σχέση τελειωμένη. Οι γωνίες των χειλιών σου είναι μονίμως προς τα κάτω, σου χαρίζουν μια έκφραση μουρτζουφλιάς, δυστυχίας, εγκατάλειψης.
Στον έκτο είχες χωρίσει, αλλά επέλεξες να κάνεις διαφορετική ζωή από αυτήν που κάνεις τώρα. Το «πάμε γι’ άλλα» ήταν το μότο σου. Το παιδί ας το κρατήσει η γιαγιά και ο πατέρας. Ευκαιρία να χορέψεις, να ξεδώσεις, να διασκεδάσεις, χωρίς να δίνεις λογαριασμό σε κανέναν. Όλα καλά. Αν ποτέ χρειαστεί να απολογηθείς για κάτι στο μέλλον, υπάρχουν ένα σωρό δικαιολογίες να ξεφουρνίσεις ρίχνοντας την ευθύνη των πράξεών σου στους άλλους.
Ο έβδομος καθρέφτης ήταν σκεπασμένος με ύφασμα. Γιατί άραγε; Ίσως να κρύβει τον τέλειο δρόμο, αυτόν που έπρεπε να πάρεις, αυτόν που ακόμα και τώρα δεν είναι αργά ν’ ακολουθήσεις.
Τραβάς το ύφασμα άγρια! Τον ξεσκεπάζεις μανιασμένα! [B]Πρέπει να μάθεις! Πρέπει να δεις! Πρέπει ν’ ανακαλύψεις το μυστικό της τέλειας ζωής, της παντοτινής ευτυχίας![/B]
Μα το μόνο που αντικρίζεις μέσα του είναι το είδωλό σου. Εκείνο το γνώριμο πρόσωπο που βλέπεις κάθε πρωί στον καθρέφτη του μπάνιου σου. Με τις άσπρες τρίχες που έχουν παρουσιαστεί. Με τις μικρές ρυτίδες που ξεπροβάλλουν. Με το ίδιο σώμα, εκείνο που άλλαξε μετά την γέννηση της κόρης σου και ποτέ πια δεν θα είναι το ίδιο.
Και συνειδητοποιείς… Πάντα αυτός ήταν ο δρόμος. Με όλα τα δάκρυα που κύλησαν γιατί πληγώθηκες. Με όλα τα χαμόγελα που άστραψαν στο πρόσωπό σου κάθε φορά που ήσουν χαρούμενη. Με όλες τις αναμνήσεις που κουβαλούν οι άσπρες τρίχες και οι μικρές ρυτίδες. Με όλες τις λάθος αποφάσεις που πήρες, μα είχες το σθένος να πληρώσεις το τίμημά τους. Με όλες τις σωστές επιλογές που έκανες, έστω κι αν δεν σου χάρισαν πλούτη. Σου χάρισαν κάτι πολυτιμότερο όμως: γαλήνη ψυχής ότι έπραξες το σωστό, αυτό που σου είπε η καρδιά σου και οι αξίες που έχεις στη ζωή σου και δεν τις διαπραγματεύεσαι για κανένα αντίτιμο.
Κλείνεις την γαλάζια πόρτα με το ασημένιο χερούλι. Και τώρα πια ξέρεις γιατί ήταν ξεκλείδωτη. Γιατί βρίσκεται μέσα σου. Το μόνο που έπρεπε να κάνεις, ήταν απλά να την βρεις…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
