| |
Τρέχεις.
Τα γκάζια τσιτωμένα.
Μπροστά το άγνωστο.
Στους καθρέφτες η νύχτα.
Τα μάτια σου τσούζουν,
μα πρέπει να τα κρατήσεις ανοιχτά.
Πρέπει να βλέπεις.
Κάπου θα φτάσεις,
κάπου θα καρφωθείς.
Στον δρόμο τρεμοσβήνουν τα όνειρά σου.
Περνάν για μια στιγμή δίπλα σου,
μα χάνονται καθώς τα προσπερνάς.
Νιώθεις κουρασμένος.
Το μυαλό σου, το κορμί σου
αποζητούν την γαλήνη του ύπνου.
Μα εσύ ξέρεις πως δεν πρέπει.
Ο ύπνος για σένα δεν έχει λησμονιά.
Έχει εφιάλτες.
Φοβάσαι να κοιμηθείς,
φοβάσαι τον εφιάλτη
που σ' έκανε να βγεις στο δρόμο τρέχοντας.
Είδες τον εαυτό σου μικρό κι αδύναμο.
Γύρω σου οι άλλοι.
Σε φορτώνουν συνέχεια
με "πρέπει" και "μη" που σε λιώνουν.
Σχολεία ισοπεδώνουν κάθε σου αξία,
στρατοί ξεριζώνουν κάθε κομμάτι
δημιουργίας που έχεις μέσα σου,
συστήματα και κανόνες ρουφάνε τη ζωή σου,
κράτη κι εξουσίες σου κόβουν την ανάσα.
Όταν τελειώσουν όλα αυτά
είσαι λεπτός και διάφανος,
καρφωμένος σ' ένα τοίχο που καίει.
Εσύ λιώνεις σιγά-σιγά
και τον ποτίζεις με την ίδια σου την ύπαρξη,
γιατί ζωή δεν σου 'χει μείνει πια.
Το λιγοστό φως περνάει μέσα σου
κι εσύ δεν κρατάς ούτε αχτίδα.
Αλήθεια,
πώς είναι όταν πεθαίνεις;
Τότε ξυπνάς,
λουσμένος στον ιδρώτα,
από μια φριχτή κραυγή
που βγήκε από το δικό σου στόμα.
Θυμάσαι τον εφιάλτη και στίβεις το γκάζι.
Ακόμα σε κυνηγάει.......
...και το ταξίδι τέλειωσε.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
