| |
Στέκομαι εδώ να σε κοιτώ
τη κάθε σου γραμμή που αναταράζεις
καθώς τ' αγέρι σε χαϊδεύει χαρωπά
κι ανατριχιάζεις
Με των κυμάτων σου το ξέφρενο ρυθμό
χορό θέλω να στήσω
με της αλμύρας σου το νέκταρ να μεθύσω
απ' την υγρή σου αγκάλη ν' αναδυθώ
μούσα να ξαναγεννηθώ.
Αχ πορφυρή μου θάλασσα σαν σε θωρώ
με τη ζωή μου μοιάζεις,
μπουνάτσες, φουρτούνες, πλημμύρες, άμπωτες
ποτέ δεν ησυχάζεις
Μία σειρήνα εσύ,
ο Οδυσσέας εγώ
που στο σωμάτινο καράβι μου χαράζεις
πορείες άγνωστες σ' ανήλιαγες σπηλιές,
βυθούς απόκρημνους,
ταξίδια απρόσμενα στις θελκτικές σου στράτες τάζεις!
Ω εσύ! έστειλες δώρο ακριβό θαλάσσιο άτι
από του αρμάτου σου τ' ασκέρι
με τις αρχέγονες σιωπές να ενωθώ
σε ιστορημένα μέρη.
Θάλασσα φίλη ακριβή, ποτέ δεν είναι ίδιοι οι καιροί
για εκείνους που με γόρδιο δεσμό ενώνονται μαζί σου
.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
