| |
Ο ήλιος ανάτειλε, μία πόρτα διάπλατα ανοίγει,
η μυστική σου αύρα ορμητικά ζεστή για να μπεί.
Να πάρει τη μορφή ενός πανάρχαιου,
ροζιασμένου,
με μελομένες πληγές δέντρου,
που από το βωμό της αγάπης μου για σενα πίνει,
καθώς σεργιανάει σαν κατάρα ευλογημένη,
πάνω σ' αυτή τη ρευστή γή.
Παντού πλανιέται και με το τίποτα χτυπιέται,
σε μια ατέρμονη πάλη,
τη θέση της μέσα μου ειρηνικά να βρεί...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
