Με της τελευταίας νυχτερίδας το κρώξιμο
ξεκίνησε η πομπή
περνώντας μέσα από βαθύσκιωτους λυγμούς
κάτω από εαρινά ποτάμια
βυθίζοντας τα χνάρια μας
στο πούσι των φεγγαριών.
Την άλλη μέρα
κατηφόρισαν πιο γρήγορα στο φαράγγι
μαζεύοντας, χαμομήλι, χαμόγελα
και χαμόκλαδα ξερού πεύκου
για τις νυχτερινές φωτιές.
Ένας, σκότωσε ένα ελάφι
κι ήταν τα αθώα μάτια του
που βάραινε πιο πολύ της λύπης το όνειρο,
κι η οργή της Άρτεμις
που ερχόταν κατά πάνω τους
σφυρίζοντας, ανάμεσα στα σκίνια
και τις κουμαριές.
Ο Άγγελος της πομπής
γονυπετής εκλιπαρούσε
για την σπασμένη φτερούγα του.
Μόνο το απόμακρο βουητό της θάλασσας
γαλήνευε κάπως
τα ανήσυχα βλέμματα
αλλά και πάλι
των βροντών ο απόηχος
θέριευε τον φόβο της καρδιάς
