| |
| | Αλεξανδρουπολη δεκαπεντε χρονια μετά |  | | |
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ
ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Έφτασα στην ηλιόλουστη Αλεξανδρούπολη ,μια πόλη που αγαπάω ιδιαίτερα. Μία πόλη που κουβαλάει στην πλάτη της ένα παρελθόν, ένα άδοξο παρόν και ένα αμφίβολο μέλλον. Έκανα την συνηθισμένη μου βόλτα στην πόλη .Αγαπάω τα παλιά ,όμορφα σπίτια .Αυτά που θυμίζουν την ιστορία της πόλης .Δυσκολεύτηκα να τα βρω και να τα δω. Σήμερα οι πολυκατοικίες πνίγουν την πόλη. Το καπνομάγαζο΄΄έπεσε΄΄.Το παλιό νοσοκομείο ,με σπασμένα παράθυρα και αραχνιασμένα παντζούρια , είναι ένα από τα παλιότερα οικοδομήματα της πόλης άλλα είναι παραδομένο στην εγκατάλειψη. Καμία μέριμνα για την ιστορία του τόπου, καμία προσπάθεια να κηρυχτεί διατηρητέο .Οι άρχοντες του τόπου έχουν άλλες προτεραιότητες. Οι εκλογές περάσανε και δεν το είχαν σαν προτεραιότητα όταν τάζανε και διαπραγματευτούοντουσαν. Τις έδρες και τις καρέκλες .Η ιστορία δεν βγάζει ψήφους.!
Το πρωί πήγα στο λιμάνι που μου επιφύλαξε μία πολύ ευχάριστη έκπληξη. Ήταν πεντακάθαρο .Το πεζοδρόμιο έλαμπε και το νερό, στην μαρίνα, καθρέφτιζε την ώχρα του τελωνείου. Αντίκρισα την Τάνια ,ένα επιβατικό πλοίο που ξέμεινε στο λιμάνι .Εδώ και 10 χρόνια. Σκουριασμένη και κουρασμένη με χαιρέτησε με ευγένεια. .Το ίδιο κάνανε και οι γλάροι που ερωτοτροπούσανε πάνω στα ψαροκάικα και τις βαρκούλες. Διάβασα τα γυναικεία ονόματα χαραγμένα στην πλώρη τους. Ονόματα που θυμίζουν οικογενειακές ιστορίες. Ευχάριστες ή πονεμένες αναμνήσεις. Μία έμμεση αναγνώριση των γυναικείων μορφών που αφοσιώθηκαν και θυσιάστηκαν. Αυτών που γεννήσανε, αγαπήσανε και μεγαλώσανε τους ψαράδες. Η θάλασσα που, σε άλλα μέρη, καθόρισε το μέλλον του τόπου εδώ δεν μπόρεσε να διώξει την αδράνεια. Αποτελεί πλέον μόνο διακοσμητικό στοιχείο σε ένα λιμάνι που αργοπεθαίνει. Κάποτε το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης έσφυζε από ζωντάνια .Τώρα υπολειτουργεί. Σπάνια έρχεται κάποιο καράβι να φορτώσει και να ξεφορτώσει σιτηρά. Οι ελάχιστοι λιμενεργάτες βγήκαν στην σύνταξη ή φύγανε αλλού. Σπανίζουν πλέον και τα πλοία που πάνε στην Σαμοθράκη. Ένα τεράστιο λιμάνι που κατασκευάστηκε με την προοπτική να ενώσει την περιοχή Νοτιοανατολικής Ευρώπης με άλλες περιοχές του κόσμου μόλις και καταφέρνει να δέχεται καράβια δακτυλομετρούμενα .
Κατέβηκα στην πλατεία του Φάρου. Δυσκολεύτηκα πολύ να περπατήσω. Από τις πολύχρωμες καρέκλες. Από τα πάρα, μα πάρα πολλά καθίσματα και τραπεζάκια. Οι μαρμάρινες προτομές των ηρώων του 1821 Αντωνίου και Δόμνας Βιζβυζη μειδίασαν όταν με είδανε. Ξεχασμένοι και υποτιμημένοι ,κάπου στην άκρη της πλατείας. Θυσιασμένοι στο βωμό του κέρδους. Απογοητευμένοι από τους επίγονους ,από την προδοσία και την εγκατάλειψη. Βουβοί περιμένουν τα αυτονόητα. Την αναγνώριση των θυσιών και των αγώνων τους για την ελευθερία. Αντί για αυτό εισπράττουν την αδιαφορία του αμάθητου πλήθους. Δέχονται την απαξίωση της καινούργιας τάξης πραγμάτων. Τον χλευασμό των επιτήδειων που εκμεταλλεύονται τους δημόσιους χώρους. Την αδιαφορία των τοπικών αρχών που στο βωμό του κέρδους θυσιάζουν την ιστορία του τόπου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | tzenilio@gmail.com | | | |
|
mikrimagissoula
28-05-2007 @ 16:31 | Με έκανες να δω τελείως διαφορετικά αυτην την πόλη που λατρεύω,μέσα από την νοσταλγική και θλιμένη σου ματιά...
πάρα πολύ μου άρεσε,σ΄ευχαριστώ... ::yes.:: | | Νεφελοβάτης
28-05-2007 @ 19:39 | ::smile.:: ::hug.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
