| |
| | Εν Αρχη Τ' Ανιστορητα(viii,ix, X, Xi) |  | | |
VIII
Δίχρωμες οι λάμψεις της μετάνοιας,
η μία με κατάληξη-ω,
η άλλη με ένρινα σύμφωνα
όπως τα παλιά πένθιμα εμβατήρια
-των στρατηγών? του αυτοκράτορα?- .
Δίχρωμα των ματιών σου τα βέλη που εξακόντιζες
ίσια στο στέρνο μου
χωρίς να ξαναμετρήσεις τον στόχο σου.
Αν όμως τον πρωϊνό σου περίπατο
τον έφτανες μέχρι τον ρόγχο της θάλασσας
προτού δρασκελίσεις των αιώνων τους φράχτες
και δοκίμαζες μια κούπα ήλιο,
αν όμως ράντιζες τις μνήμες
με της λήθης τον αγιασμό
και τα όνειρα πέρναγαν άνυδρα στα απέναντι σύννεφα,
αν έσπερνες στις κοιλάδες πεντόβολα,
οι μέρες δεν θα’γερναν κατά πάνω σου,
ούτε το πέτρινο ρύγχος του γέλιου σου
θα στρατοπέδευε στου καημού τα υψώματα
IX
Κύκλωπες θαρρετοί σε ξεπροβόδισαν
με της αυγής την διάτρητη ανταύγεια,
μ’ ένα τραγούδι διάσπαρτο
από μύθους κι αινίγματα.
Δεν παραδέχτηκες του θάνατου την οσμή
ούτε των νεκροπομπών τη μεγαλοπρέπεια
μόνο της νυχτερίδας το φτερούγισμα
δέχτηκες,
κι αυτό μόνο πάνω από των κυπαρισσιών
την μεγαλοπρέπεια
X
Λέω σε λύπες που στήθηκαν στις καρδιές:
Ποια τα μελλούμενα?
Λέω σ’ αυτούς που ρωτούν για το αύριο:
Να των καιρών τα περάσματα
Μα της γερμένης θάλασσας τον πανικό
δεν πρέπει να τον μελέτησες.
Είπες μονάχα στο γκρέμισμα των ονείρων σου:
Σεβάχ και ναυάγια
ρήγμα βυθών
και Μαίστρου πετάρισμα
Είπες ξανά στων κυμάτων το δέσιμο:
Ναι! Μα τους φάρους που καίνε
ποτέ σας μη σβήσετε.
Κι ύστερα
πριν φτερουγίσουν ξανά τα φεγγάρια σου
στις συννεφιές της καρδιάς,
τα πορτραίτα σου
πήραν μια άλλη του ονείρου διάσταση:
μωβ στην αρχή
με τα μάτια μισόκκλειστα,
πάλι στο μωβ
πριν να δύσουν οι ήλιοι σου,
κι ύστερα κόκκινο της φωτιάς
με χαμόγελα.
Θα λες:
στα κελάρια
σκοτάδια υφαίνουνε.
Θα λες;
οι καρδιές μας ματώνουν τον έρωτα.
Πρέπει να λες,
να τ’ ακούν οι διώκτες σου
ΧΙ
M’ ένα χλωμό και πεντάρφανο σούρουπο
Μ’ έναν τριγμό που κανείς δεν τον άκουσε,
βγήκες νωρίς
ν’ αγναντέψεις τα πέλαγα
Κι ήταν τη μνήμης λυχνάρια που καίγανε
σε άδεια τοπία
και γνώμες διάτρητες.
Κι ήταν γυμνοί στα πηγάδια οι Άγγελοι
δίπλα σε νιες
που φορούσαν χρυσάνθεμα.
Πώς να σε λούσω ξανά στα ποτάμια μου?
Μ’ ένα χλωμό και πεντάρφανο λιόγερμα
άπλωνες κρίματα
στους φράχτες της λύπης σου.
Μόνη
γυρτή, στων ονείρων τα ζάλατα
Πέντε βοριάδες για σένα σφυρίζανε,
κι ένας χειμώνας
με πάχνες στα διάσελα.
Πέντε παλιά
Παναγιάς εικονίσματα
ήρθαν σιμά σου, σιγά κι απεικόνισαν:
μια σου ματιά,
ένα γέλιο σου που έσβηνε,
κι όλο το δάκρυ
που το μάγουλο χάραξε
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Θάλεια
29-05-2007 @ 08:54 | ::devil.:: ::love.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
