| |
| | Η γέννηση ενός Θρύλου |  | | | Ένας λαός χάνεται σαν ξεχάσει την ιστορία του.. Και ένας άνθρωπος το ίδιο… Και στην Ιστορία με γοήτευαν εκείνοι που έμεναν και έδιναν τις μάχες τους. Και ας ήξεραν από τα πριν πως μπορεί να ναι χαμένες.. | | |
Μ αρέσει να διαβάζω ιστορία. Όχι από κείνη του σχολείου, με τις ημερομηνίες και τις πολυπράγμονες αναλύσεις και ερμηνείες διαφόρων ειδικών. Από κείνη που είναι γραμμένη σα μυθιστόρημα μέσα από τις πηγές της εποχής που διαπραγματεύεται. Που σε μπάζει μέσα στο ρυθμό της εποχής, και τελικά σε κάνει να πηγαίνεις εκεί, να νιώθεις τα λεγόμενα ιστορικά πρόσωπα όπως πραγματικά ήταν και όχι όπως μας τα παρουσιάζουνε.. Σαν ανθρώπους ζωντανούς, που είχαν όνειρα και ελπίδες, οράματα και ανησυχίες.. Που έκαναν και λάθη και είχαν και πάθη. Που ήταν ζωντανοί και πάλευαν, για αυτό που πίστευαν, όσο και να μην ήταν εφικτό κάποιες φορές..
Σήμερα λοιπόν, αυτή τη μέρα, θέλω να θυμηθώ έναν άνθρωπο, και όχι ένα βασιλιά, αν και ήταν από τους λίγους που κοσμούσε τον τίτλο και όχι ο τίτλος αυτόν. Ναι εκείνον που αποκαλέσανε και μαρμαρωμένο Βασιλιά, αυτόν που έθρεψε τα όνειρα και τις ελπίδες τόσων γενεών Ελλήνων μέσα στη σκλαβιά και τη μαυρίλα.
Αυτόν που στάθηκε και πολέμησε στις δικές του Θερμοπύλες.. Αυτόν που έμεινε και έδωσε τον αγώνα του μέχρι την τελευταία στιγμή, ενώ ήξερε, πως όλα, μα όλα ήταν χαμένα. Και ενώ μπορούσε να φύγει.. Του είχε δοθεί η ευκαιρία άλλωστε. Και ο αντίπαλος του, του το είχε προτείνει, μια και έβλεπε πως τραβάει σε μάκρος ο αγώνας. «Πάρε ότι θέλεις μαζί σου, και όσους απ τους κατοίκους θέλουν, και είσαι ελεύθερος να ταξιδέψεις όπου θες..». Και οι σύμβουλοί του ακόμα, κάποιοι απ αυτούς του πρότειναν να δεχτεί. Άλλωστε με τι να πολεμήσει..; 8.000 οι υπερασπιστές 200.000 οι εχθροί, και ερχότανε και άλλοι συνέχεια, τραβηγμένοι, απ την υπόσχεση πως θα λεηλατήσουνε την Βασίλισσα των πόλεων. Σαν τις ύαινες που τις τραβά το αίμα...
Οκτώ χιλιάδες άντρες, να φυλάν τα τείχη χιλιομέτρων, και μάλιστα το πιο αξιόμαχο τμήμα οι οκτακόσιοι μισθοφόροι του Ιουστινιάνη.. Αυτοί οι Λατίνοι, που εν πολλοίς ευθύνονταν για την παρακμή της Πόλης, ήταν εκείνοι πάνω στους οποίους βασιζότανε οι τελευταία άμυνα..
Τα τείχη παλιά, αιώνες αντέχανε τα στίφη των εχθρών, που σπάζανε σαν κύματα σε βράχια. Μα υπήρχε μια διαφορά. Που την έκανε ο Ουρβανός, εκείνος ο κατασκευαστής από την Ουγγαρία. Που έφτιαξε το μεγάλο το κανόνι. Που είχε προσφέρει τις υπηρεσίες του στους Βυζαντινούς, μα δεν είχανε λεφτά να τον πληρώσουν και πήγε έτσι στον αντίπαλο, μια και ήταν πλειοδότης.. Πώς να αντέξει η αρχαία πέτρα στα νυχθημερόν χτυπήματα του ατσαλιού..;
Μα άντεχε, πέρα από κάθε προσδοκία. Όχι η πέτρα, οι καρδιές που την υπηρασπίζανε αντέχανε, και αναγκάσανε τον αντίπαλο την πρόταση να κάνει.. Ποιος θα μπορούσε να κατηγορήσει τον Κωνσταντίνο, αν έφευγε..; Και ο Δαβίδ ο ΜεγαλοΚομνηνός της Τραπεζούντας, λίγα χρόνια αργότερα, αντιμέτωπος με το ίδιο δίλλημα, από τον ίδιο αντίπαλο, παραδόθηκε.. Οι αιτιάσεις πολλές, να σώσει το λαό από ένα χαμένο αγώνα, να μη χυθεί άσκοπα αίμα, να γλιτώσει και η οικογένειά του. Το αποτέλεσμα; Τον σκότωσε ο Σουλτάνος μετά από λίγα χρόνια, μαζί με τους γιούς του, και πήρε τις κόρες του στο χαρέμι του.. Και ας είχε δώσει το «λόγο» του πως θα τους προστατεύσει..
Ξεστράτισα, μα η ιστορία δεν είναι γραμμικοί, και οι συνειρμοί που φέρνει το κάθε της νήμα, μπλέκονται με άλλα και υφαίνουν το υφαντό που ξέρουμε..
Άσχετα με το αποτέλεσμα κανένας εχέφρων μπορεί να μην κατηγορούσε τον Βασιλιά που θα παραδέχονταν την ήττα του. Που δεν οφειλόταν και σ αυτόν τελικά. Σάμπως τι είχε παραλάβει..; Μια σκιά αυτού που ήτανε κάποτε μια αυτοκρατορία. Μια πόλη, που μόνη της προσπαθούσε να επιβιώσει μέσα σε μια θάλασσα εχθρών. Που το μόνο που τη στήριζε ακόμα ήταν η αίγλη της παλιάς της δόξας.. Και πάλι όσα μπορούσε έκανε, και βασιλιάδες «ομόθρησκους» παρακάλεσε, και υποταγή έταξε στον πάπα, και τελικά τι έλαβε.; Λόγια συμπαράστασης, και μια χούφτα τοξότες..
Μα όλοι τον θυμούνται, γιατί έδωσε τη μάχη του, και αν ακόμα έχασε, βγήκε νικητής. Νικητής του χαρακτηριστικού εκείνου που είναι που μας καθορίζει σαν ανθρώπους, του ενστίκτου. Εκείνου της επιβίωσης..
Ίσως να σκέφτηκε εκείνο που είπανε και άλλοι, πριν και μετά απ αυτόν.. Σε σαράντα χρόνια όλοι όσοι πολεμάμε εδώ, θα είμαστε πεθαμένοι. Δεν θα υπάρχει τίποτα που να μας θυμίζει. Μπορούμε να φύγουμε και να ζήσουμε όσα χρόνια μας αναλογούν. Μα σκλάβοι.. Ενώ μένοντας μπορεί και να πεθάνουμε..
Ναι μα θα πεθάνουμε ελεύθεροι..
Και πεθαίνοντας, γέννησε ένα θρύλο…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 11
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Ότι μπορεί κανείς να ονειρευτεί δεν είναι ποτέ χαμένο | | | |
|
Νεφελοβάτης
29-05-2007 @ 12:32 | Ώρες θα μπορούσα να γράφω για Κείνον, όπως έχω για ώρες διαβάσει.. Είναι μια από τις μεγαλοπρεπέστερες και τραγικότερες φυσιογνωμίες της Βυζαντινής ιστορίας. Και είναι τόσα που θα μπορούσε να πει, να αναλύσει, κάποιος.. Υπάρχουνε και άλλοι, Ο Ρωμανός ο Διογένης, Ο Ηράκλειτος, ο Βελισάριος, ο Βασίλειος ο Β’.
Μα σήμερα είναι η δικιά του μέρα.. Και ήθελα να σκεφτώ και τον άνθρωπο, πίσω από τον τίτλο..
Τρίτη 29 Μαίου 2007, 554 χρόνια μετά.. Σαν σήμερα..
| | kin
29-05-2007 @ 12:56 | "Μα όλοι τον θυμούνται, γιατί έδωσε τη μάχη του, και αν ακόμα έχασε, βγήκε νικητής."
Α μη το λες, εγώ ξέρω κι έναν άλλον σύνχρονο βασιλιά που εγκατέλειψε μια κερδισμένη μάχη και την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια και τελικώς όλοι τον θυμούνται γι αυτό ακριβώς...
Καλά καλά εντάξει, η συγκρίσεις αυτές είναι ανίερες, αλλά δεν άντεξα να μη το πω.... | | Νεφελοβάτης
29-05-2007 @ 13:05 | Αν δεν κάνω λάθος, αυτό το έκανε και ο Φρειδερίκος ο επονομαζόμενος Μέγας, της Πρωσίας, στην πρώτη του μάχη.. Συγκρίσεις μπορεί και καλό είναι να γίνονται, μα όταν υπάρχει και μέτρο σύγκρισης. Και στην ιστορία και στους ανθρώπους, μια και ο καθένας είναι ξεχωριστή προσωπικότητα και διαφορετικές οι συνθήκες, είναι λίγο δύσκολο να βρεθεί. Όχι πως δεν γίνεται..
Ανίερο, φυσικά και δεν είναι, απλά μπορεί να μην έχει νόημα, αν δεν βρεθεί το μέτρο..
Πάντως τον Κωνσταντίνο πιστεύω ότι τον θυμούνται γιατί πολέμησε..
| | kin
29-05-2007 @ 13:21 | Δεν μιλάω για την Πρωσία, διότι άλλη χώρα, άλλος λαός, άλλη ιστορία, άλλα τα βιώματα...
Μιλάω για εδώ στην χώρα μας και για πριν απο 66 χρόνια...
Βέβαια θα μου πείς κι εκείνος από κείνα τα μέρη προερχόταν, δεν είχε τα βιώματα τα δικά μας...
Ναι, τον Κωντσαντίνο γι αυτό τον θυμούνται...
Ίσως κι επειδη ήταν και ο τελειταίος...
Για την ακρίβεια θα τον θυμόντουσαν έτσι κι αλλιώς, ακόμη κι αν είχε πουλήσει την πόλη και είχε φύγει.
Το ζητούμενο είναι το πως θα τον θυμόντουσαν...
Και βέβαια, το σημαντικότερο όλων είναι αυτό που ήδη έκανες.
Δηλαδη η προσεγγιση και η αναφορά στα πως, στα γιατι καθώς και στο τι σημαινει αυτο που εγινε και όχι απλα η απόδωση τιμών όπως συνήθως γίνεται η οποία είναι και ανούσια τελικά | | Νεφελοβάτης
29-05-2007 @ 13:31 | Ναι στο πως και στο γιατί.. Αν και δεν ήθελα να μείνω εκεί Γιώργο, αυτό που σκεφτόμουν ήταν ο άνθρωπος και όχι ο τίτλος. Αυτός ο άνθρωπος που έδωσε τη μάχη του ως το τέλος και ας ήξερε πως ήτανε χαμένη. Και ας είχε την ευκαιρία να φύγει..
Τον Δαυίδ πάντως που έφυγε, πόσοι τον θυμούνται…
Όσο για το ανούσιο των τιμών είναι ένα υπαρκτό και μεγάλο ζήτημα.. Μπορεί να φταίει και πως χάνεται η ανθρώπινη διάσταση των γεγονότων, ή ακόμα χειρότερα πως φτάνουμε στην αδιαφορία.. Του στυλ που γίνεται στις εθνικές «εορτές», άντε να καταθέσουμε ένα στεφάνι, να πούμε και τα ίδια με πέρυσι, και να ξεμπερδεύουμε και μ αυτό..
| | kin
29-05-2007 @ 13:38 | ε φαίνεται ότι αυτό που εννοείς εσύ ως "τιμές" είναι που εγώ θεωρώ ένα μεγάλο κομμάτι του "γιατί"
Διότι δεν πέθανε απλα επειδή ήταν μαλάκας όπως θα έλεγα μερικοί 'η επειδή ήταν ήρωας όπως λένε οι υπόλοιποι, αλλά επειδή έκανε τις επιλογές του σε ότι αφορά το ΠΩΣ θα ζεί.
Αποδέχθηκε δηλαδή το ότι είναι περαστικός από αυτόν τον κόσμο και αποφάσισε να ζήσει μόνο για όσο διάστημα θα μπορεί να ζεί όπως θέλει να ζεί....
Αυτό ξεκίνησα μιά φορά να το εξηγήσω σε ένα μικρό παιδί, αλλά το έκοψα στην μέση...
Ήταν που είδα την ερώτηση να κρέμεται στα μάτια του...
"Κι εσύ γιατί ζείς?" | | Νεφελοβάτης
29-05-2007 @ 13:43 | Αυτή την αντίληψη αποκόμισα και γω από όσα διάβασα για κείνον. Και για αυτό το τελειώνω έτσι..
Όσο για του καθενός μας το γιατί, χωράει πολύ κουβέντα, με το εαυτό μας πρωτίστως..
| | spil †
29-05-2007 @ 16:11 | Συγχαίρω και τους δυό σας !!!!! | | TAS
30-05-2007 @ 11:06 | Με συγκινεί η ευαισθσία που δείχνεις... σε τέτοιους καιρούς.. | | Νεφελοβάτης
02-06-2007 @ 13:52 | Spil, TAS σας ευχαριστώ. ::smile.:: | | Φαληρέας
02-06-2007 @ 14:59 | Πολύ ωραίο φίλε μου...
Μπράβο σου...
"Μ αρέσει να διαβάζω ιστορία. Όχι από κείνη του σχολείου, με τις ημερομηνίες και τις πολυπράγμονες αναλύσεις και ερμηνείες διαφόρων ειδικών. Από κείνη που είναι γραμμένη σα μυθιστόρημα μέσα από τις πηγές της εποχής που διαπραγματεύεται."
Και εγώ τέτοιος είμαι... ::up.:: ::theos.:: ::up.::
http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Poems&act=details&poem_id=51594 | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
