| |
Είναι κάτι που με κάνει
να θυμώνω όταν φτάνει
της ημέρας μου το τέλος σκοτεινό.
Σαν πλαγιάζω στο κρεβάτι
τρυγιρίζουν στο κεφάλι
όσα έπρεπε να κάνω κι απορώ,
γιατί έφτασε το βράδυ
μα εγώ δεν έχω κάνει
όλα αυτά που ονειρεύομαι καιρό.
Πως την ώρα μου σκοτώνω,
πως συνέχεια ματαιώνω
ότι έλεγα θα γίνω από μικρός;
Οι μεγάλες προσδοκίες
της ζωής οι απορίες
και οι λύσεις που θα έψαχνα να βρώ.
Ξεχασμένα έχουν μείνει
σχέδια και απαιτήσεις,
σκονισμένα σε μια άκρη στο μυαλό.
Συνεχώς τα αναβάλλω
στην αναμονή τα βάζω
κι όλο λέω «από αύριο ξεκινώ».
Νέα μέρα ξημερώνει
δειλινώνει και νυχτώνει
μα στο ίδιο το σημείο είμαι εγώ.
Πάλι ανάσκελα με βρήκε
το σκοτάδι όταν ήρθε
το ταβάνι απορημένος να κοιτώ.
Ξαπλωμένος στο κρεβάτι
σφίγγοντας το μαξιλάρι
δικαιολογίες ψιθυρίζω στο κενό.
Δεν πιστεύω όσα λέω
τον εαυτό μου κοροϊδεύω
με ένα τρόπο που μου μοιάζει παιδικός,
προσπαθώ να ξεγελάσω
το χαμένο παρελθόν μου
και στο μέλλον μου υποσχέσεις δίνω εγώ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
